ลมที่พัด ใบไม้ร่วงหล่น
ฝนที่ซัดกระหน่ำ
เมฆบนฟ้าที่ทาสีดำ
ยังไม่ผ่านพ้นไป
ฉันก็เหมือนซากไม้ยืนต้น
ฝ่าลมฝนเดียวดาย
ที่ผ่านมา ไม่เคยเข้าใจ
คิดได้ก็สายเกิน
คนดีๆ อย่างนั้น ก็ยังดูแลไม่ได้
ไม่เคยคิดจะแก้ไจ
สุดท้าย ก็คนละทาง
โอ้ กว่าจะรัก โอ้ กว่าจะซึ้ง
ก็ได้แต่คิดถึงเขา
โอ้ กว่าจะรู้ ว่ามันเหงา
เราก็ตัวคนเดียว
ก็ต้องปลง ก็ต้องทน
ทนกับความเปล่าเปลี่ยว
อยากจะสมน้ำหน้านักเชียว
รัก เมื่อเขาเลิกรา
ลมที่พัด ใบไม้ร่วงหล่น
ฝนที่ซัดกระหน่ำ
เมฆบนฟ้าที่ทาสีดำ
ยังไม่ผ่านพ้นไป
รักเหมือนใบ สุดท้ายร่วงหล่น
ฝ่าลมฝนเดียวดาย
ที่ผ่านมาไม่เคยเข้าใจ
คิดได้ก็สายเกิน
คนดีๆ อย่างนั้น ก็ยังดูแลไม่ได้
ไม่เคยคิดจะแก้ไจ
สุดท้าย ก็คนละทาง
โอ้ กว่าจะรัก โอ้ กว่าจะซึ้ง
ก็ได้แต่คิดถึงเขา
โอ้ กว่าจะรู้ ว่ามันเหงา
เราก็ตัวคนเดียว
ก็ต้องปลง ก็ต้องทน
ทนกับความเปล่าเปลี่ยว
อยากจะสมน้ำหน้านักเชียว
รัก เมื่อเขาเลิกรา