เธอคงอาจจะไม่รู้ว่านานสักแค่ไหน มีหนึ่งคนที่คอยเฝ้ามองและห่วงใย
คนที่รู้ว่าเธอชอบอะไร คนที่พร้อมจะให้เธอได้ทุกอย่าง
ก็ฉันก็ไม่รีบร้อนที่จะพูดออกไป แค่มีเธอในชีวิตก็ดีสักแค่ไหน
ฉันคิดว่าค่อยเป็นค่อยไป ไม่จำเป็นต้องรีบเฉลยความจริง แต่สุดท้ายคิดผิด
* สมองฉันมันดันสั่งการช้า ไม่ยอมพูดไปว่ารักเธอตั้งนานแล้ว
บอกตอนนี้แล้วได้อะไร วันนี้เธอนั้นไปมีใคร มาก่อนตั้งนาน เพิ่งคิดได้ตอนที่สาย (ไม่มีค่าเลย)
ก็ได้ยินคุณพูดเอาไว้ว่าคิดอะไร ก็ไม่ต้องพูดหมด ก็ได้แต่จดบันทึกในใจ ว่ารักแค่ไหนต้องเก็บกด
มันไว้ ใครก็บอกพรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกัน แต่ถ้าไม่บอกออกไปให้เธอได้ยินสักทีล่ะ
ถ้าไม่บอกออกไปให้เธอได้รู้สักที วันไหนก็ไม่ได้รักกัน เย้..
เพราะคนๆนึงที่ดูเหมือนไม่สนิท แต่เธอจะรู้ไหม ก็รู้ว่าเธอมีผลต่อหัวใจมาเนิ่นนาน สักแค่ไหน
แต่ดันเก็บเอาไว้ในใจทุกวัน ความรักกำลังก่อตัว แต่เธอก็มาจากไป เพราะแค่ไม่ยอมพูดมันสักที
( * )
ก็เพราะสมองฉันมันดันสั่งการช้า ถ้ายอมพูดไปว่ารักเธอตั้งนานแล้ว
ฉันนั้นคงได้มีโอกาส (ฉันนั้นคงได้มีโอกาส) มากกว่าจะเสียโอกาส (มากกว่าจะเสียโอกาส)
มาก่อนตั้งนาน เพิ่งคิดได้ตอนที่สาย มันไม่มีค่าเลย
