รีบออกจากบ้านตั้งแต่เช้า ทั้งที่ภายในใจมันยังคงปวดร้าว
แบกความหวังด้วยสองเท้าสองมือ สิ่งที่ถูกปลูกฝังไว้ในสมองคือ
ต้องเรียนให้จบจะได้มีงานทำ ต้องแข่งขันจนได้เป็นผู้นำ
เลยต้องกัดฟันสู้ไปในทางอุดอู้ ความสุขมันเลือนรางแต่ต้องไปให้สุดลู่
ผู้คนรอบข้างต่างมองว่าเราไหว ใจอยากหยุดทุกสิ่งแล้วเป็นคนไม่เอาไหน
ไม่ได้อยากแบกรับจนบางทีตัวหนัก แกล้งทำว่าเข้มแข็งแต่ข้างในกลัวหัก
มักจะทนตลอดมา ไม่ได้เอาไปบอกใคร น้ำที่มันไหลออกตา ไร้ซึ่งคนมาปลอบใจ
ทุกข์ตลอดเวลา สุขนั้นอยู่อีกแสนไกล เรื่องเครียดๆที่ค้างคา จะลบด้วยวิธีใด
* ขอเพียง..มือที่ดึงฉันไว้ในวันที่ฉันล้ม และจะไม่จากไปไหน
และปล่อยให้ต้องทน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะเดินต่อไปข้างหน้า
ยังคงปฏิเสธทุกเส้นทางที่ใครมาเลือกให้ ไม่ว่าหน้าไหนก็ไม่มีอำนาจมาดับฝัน
เพราะเชื่อว่าทุกชีวิตนั้นมีสิทธิ์ที่จะเลือกได้ ยอมแตกหักแต่ไม่ยอมให้ใครบังคับฉัน
เพราะฉันต้องอยู่กับมันทั้งชีวิต มันจึงไม่ควรเป็นทางใคร ฉันไม่ใช่หมาจนตรอกหรืออับจนไม่มีทางไป
พร้อมเผชิญกับทางเดินที่มันไม่มีกำลังใจ ฟังนะเป้าหมายกับความฝันฉันกำลังไป
ก็รู้ว่า 5+5 มันได้ 10 แต่ 8+2 มันก็ยังคงได้ 10
7+3 มันก็ยังคงได้ 10 ชีวิตนี้ของใครเพราะฉะนั้นฉันได้สิทธิ์
บอกให้ฉันเป็นนั่นเป็นนี่กรอกหูกันเข้าไป เปรียบกับคนนั้นคนนี้ไม่เท่าเขาไม่เท่าใคร
จะขู่เข็ญกดดันกันอีกสักเท่าไหร่ จะต้องรออีกนานไหมสักคนที่จะมาเข้าใจ
( * )
จะมีเวลาให้เราหกล้มเท่าไหร่ยังไม่รู้เลย
จะทำวันนี้ให้ดีให้สมบูรณ์แบบได้สักเท่าไหร่
( * , * )