เช้าที่ดวงอาทิตย์ไม่เคยส่องแสง เพียงลำพังเดินทางท่ามกลางห่าฝนลมแรง
ฝันเล็กๆกำลังมอดไป เหนื่อยล้าเหลือเกินหัวใจ จะหยัดยืน ได้อีกสักเท่าไร
กอดฝัน เหน็บหนาว วันที่คนบนฟ้าไม่เคยเห็นใจ วันที่โลกทั้งใบไม่เคยอยู่เคียงข้างกัน
* จะมีบ้างไหม แค่ใครคนนึง กับแววตาที่พร้อมเข้าใจ
ที่คอยตักเตือนสักครั้ง ในนาทีที่ฉันหลงทาง
อย่างน้อยบางคำ จากใครบางคน พังกำแพงบาดแผลในใจ
ในวันที่ยังไม่สาย วันที่ฉันยังพอเยียวยามีไหม
ไม่เคยมีครบครันเหมือนดั่งผู้ใด ไม่เคยมีสักคราครอบครัว ห้อมล้อมรอบกาย
มีเพียงลำพังชีวิตลำเค็ญ และไร้ซึ่งคนเข้าใจ ใครที่ขีดชะตา ใครจะชี้ทางออก
สุดท้าย เหน็บหนาว แตกร้าว เกินกว่าคนๆนี้จะแบกทุกอย่าง เหมือนชีวิตนี้มันกำลังอับปาง
( * )
จะมีบ้างไหม แค่ใคร แววตาที่พร้อมเข้าใจ
ที่คอยตักเตือนสักครั้ง ในนาทีที่ฉันหลงทาง
อย่างน้อยบางคำ จากใครบางคน พังกำแพงบาดแผลในใจ
ในวันที่ยังไม่สาย วันที่ฉันยังพอเยียวยา อยู่ไหน....
เข้าใจ อย่างน้อยบางคำ..... จากใครบางคน
ในวันที่ยังไม่สาย.....วันที่ฉันยังพอเยียวยา อยู่ไหน.... อยู่ไหน....
