กาลครั้งหนึ่ง การพบใครคนหนึ่งทำให้ฉันสุขใจ
กาลครั้งหนึ่ง ชีวิตเลือกเส้นทางให้เรามีอันต้องไกล
กาลครั้งหนึ่ง ในช่วงชีวิตหนึ่ง ฉันเคยโดนบ่นไม่เว้นในเเต่ละวัน
มันก็มีบ้างที่ฉันแอบรำคาญ มันเลยพาลให้ฉันต่อปากต่อคำ ฉันหน้าหงิกหน้างอ เวลาไม่ได้ดั่งใจ
พออยากได้อะไรฉันก็เเบมือขอมัน ไม่ว่าจะขอสิ่งใด เขามักจะบ่นให้เบื่อ
ฉันมักจะมองข้ามเหงื่อที่อยู่บนหน้าเขาทุกวัน เขาบ่นเป็นประจำว่าอยากให้เรียนสูงๆ
ทำงานดีๆเขาอยากจะเห็นภาพนั้น เพราะเขาหาเช้ากินค่ำ ส่งเสียควายตัวนี้ ใช้เรี่ยวเเรงที่มี
เพื่อสิ่งที่เขาวาดฝัน แต่ฉันดันเป็นไม่ได้ในสิ่งที่เขาคาดหวัง ไม่มีใบปริญญามาให้เเขวนข้างผนัง
แม้ลำบากยากเย็น แต่สักวันหนึ่งฉันเอง จะเอาความสำเร็จกลับมาฝากฝัง
เรื่องราวของฉันเดินต่อไป จากตรงนั้น ไกลสุดไกล เหมือนจะไกลจนลืมว่าเคยเกิดสิ่งเหล่านี้
แต่ในวันที่ฝน ร่วงจากฟ้า วันที่มองหาใครก็ไม่มี วินาทีนั้นจะมีบางอย่างที่สำคัญ เกิดในใจฉัน
ในวันที่โคตรเหนื่อย โคตรจะเดียวดาย มักจะมีคนโทรมาถามว่าฉันเป็นไงบ้าง
ที่เเสนจะธรรมดาที่ฉันมักจะมองข้าม วันนี้มันมีความหมายมาก แค่ประโยคสั้นๆ ที่บอกให้ฉันสู้ๆ
น้ำตาที่กลั้นอยู่มันก็ไหลพราก ทำอะไรอยู่ กินข้าวหรือยังลูก
บอกไม่ไหวก็ให้กลับบ้าน ราวกับว่าสิ่งนี้ที่มีค่าอยู่ตรงหน้า แต่ฉันกลับมองไม่เห็นมัน
นิทานเรื่องนี้มันสอนให้ได้รู้ว่า ความคิดถึงจะมีค่าก็ต่อเมื่อเราไม่เห็นกัน
พ่อเป็นห่วงดั่งดวงใจ รอลูกชายส่งข่าว ถ้าเหนื่อยล้าเเล้ว ไมยราพ ก็ขอให้กลับบ้านเรา
กาลครั้งนั้นยังอบอุ่นในใจ ยังคงยืนส่งยิ้มให้กำลังใจ อยู่ในความทรงจำ
หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่ง สักวันเราคงได้พบกัน