บนเส้นทาง ของคน พเนจร
เร่ร่อนไป ไร้จุดหมาย
เป็นคน ไร้รัง รอนแรม เรื่อยไป
ฉันมี หัวใจ ที่เปลี่ยวเหงา
มีดวงตะวัน แสงจันทร์ ส่องทาง
มันช่าง อ้างว้าง ในคืน เหน็บหนาว
ฉันนอน หลับฝัน ใต้มวล หมู่ดาว
เก็บความ ปวดร้าว ลึกใน หัวใจ
* มีชีวิต บนเส้นทาง สายเปลี่ยว
มีเรา ผู้เดียว ไร้เพื่อน ปลอบใจ
อยู่บน เส้นทาง ที่ยัง ใฝ่หา ยาวไกล
ค้นหา จุดหมาย ที่ใจ ใฝ่ฝัน *
บนสายทาง ทอดยาว สุดตา
ตรงเส้น ขอบฟ้า ยังไกล เกินฝัน
ถึงไกล สุดไกล หัวใจ จะฝ่าฟัน
เพื่อมี วันนั้น ของคน พเนจร
