มองดูกอไผ่ที่มันอ่อนไหวโอนไปเอนมา เหมือนมันน้อยวาสนาจะคิดยืนท้า
ต้านทานแรงลม ต้องทำตัวอ่อนค่อยๆ ผันผ่อนก่อนหักโค่นลง เมื่อยามสงบของลม
กอไผ่ก็ตรงทนงอย่างเดิม
มองดูตัวข้าต้องอาบน้ำตาเพราะลมคำลวง หอบมาแต่ความช้ำทรวงช่าง
เหมือนคมทวนทิ่มแทงดวงใจ ต้องทนยืนสู้บนความหดหู่ของลูกผู้ชาย กอไผ่เอ๋ยข้า
ไม่อายยอมรับเกือบตายแค่ลมคำลวง
* ลมเอ๋ย เจ้าพัดแล้วผ่านเลยไป ไผ่เอ๋ย เจ้าเรียนรู้ทางแก้ไข ลมปากคน
ลวง ทำไมหนักหน่วงหัวใจ โหมพัดทำลายแม้ชายยังไร้ทางสู้
( * , * * )
* * มองดูกอไผ่ที่มันอ่อนไหวโอนไปเอนมา คิดแล้วก็เป็นตำราที่โลกสร้างมา
ให้รู้จักยอม ปัญหาเรื่องใหญ่แก้ไขเหมือนไผ่ก็เป็นเรื่องรอง เจ้าเตือนให้ข้าตรึกตรอง
ประคองหัวใจเหมือนไผ่ต้องลม
