แต่ก่อน ทุกครั้ง ทีไร
ได้อ่าน ได้เห็น ในบท กวี
แค่อ่าน แล้วทิ้ง มันไป
ไม่เคยใยดี ไม่ซึ้งชวนฝัน
ใจความนั้นก็มี แต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลาย เป็นเศร้า
อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวที่ซ้ำๆ
อ่านไปยังขำ ซ้ำเดิมเรื่องเก่า
ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ
ไม่จำ ไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยวกับเรา
จนวัน ที่เขา ลืมเรา
จู่ๆ ความเหงา ก็เกิดมี
กลับเกิด ลึกซึ้ง ในบท กวี
ได้อ่าน อีกที น้ำ ตา จะไหล
ใจความนั้นคงมี แต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลาย เป็นเศร้า
อ่านไปอย่างช้าๆ
เรื่องราวคนช้ำๆ
แต่มัน ไม่ขำ เพราะเป็น ตัว เรา
ไม่เคยจะนึกฝัน
จะเจอเองซักครั้ง
กับความ ผิดหวัง
ต้องเจ็บ ต้องเหงา
เก็บความหมาย ทุกตอน
เก็บอักษร ทุกตัว
อยู่ในหัว ใจเรา เข้าไป ข้างใน
ให้มันช้ำ ไปอีก ให้มันช้ำ เข้าไป
ให้มันสา แก่ใจ ให้ช้ำ กว่านี้
อ่านไปอย่างช้าๆ
เรื่องราวคนช้ำๆ
ให้มัน ตอกย้ำ ซ้ำ ลง ใจเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน
จะเจอเองซักครั้ง
กับความ ผิดหวัง
ต้องเจ็บ ต้องเหงา
ต้องเจ็บ ต้องช้ำ
เป็นอย่างตัวเรา
