เปรียบเธอเพชรงามน้ำหนึ่ง
หวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า
หยาดเพชรเกล็ดแก้วแววฟ้า
ร่วงมาจากฟ้าหรือไร
หยาดมาแล้วอย่าช้ำโศก
ปล่อยคนทั้งโลกร้องไห้
หยาดเพชรเกล็ดแก้วแววใส
นั้นอยู่ไกล เกินผูกพัน
แม้ ยามเพชรหยาดจากฟ้า
ร่วงลงมา ฟ้าคงไหวหวั่น
ดวงดาวก็พลอยเศร้าโศกศัลย์
มิอาจกลั้น น้ำตาอาลัย
*เอื้อม มือคว้าหยาดเพชรแก้ว
เผลอ รักแล้วจึงฝันใฝ่
หยาดเพชร หยาดละอองผ่องใส
แม้อยู่ใน ความมืดมน
( *)