สนธยา ลับอำลาฟ้าหม่นสลัว
ก็มืดมัวเลือนลางร้างสีสัน
ดุเหว่าขับเพลง ในห้วงวังเวงเร้าบรรเลงจากชีวัน
จะกล่อมขวัญมิ่งมิตรให้นิทรา
ประกายดาวพราวแสงแห่งความหวัง
กระซิบสั่งเธอด้วยว่า ข้าคิดถึง
ฝากดวงใจด้วยอาลัย ในราตรีที่มืดซึ้ง
จะรินรสหวานจากรวงผึ้งไปฝากเธอ
หลับเถิดขวัญตา ขวัญจ๋าจงพักผ่อน
จงหลับนอนฟังคำพรรณา
เส้นทางบินแด่หนหลัง เจ้าเหิรร่อนเลยผ่านมา
ก็ใช่ว่าจะแรมร้างลืมเลือนไป
ฝันเถิด ฝันไป ฝันในความใฝ่ฝัน
ด้วยวันวาน คือบทเรียน อันกว้างไกล
ช่อซ่อนกลิ่นขาวสะอ้าน จะเผยกลีบโชยกลิ่นไกล
หอมอ่อนไอ เย็นชื่น คืนพวังค์
* รัตติกาล ในฝันของเธอจงไสว
กระจ่างใสดั่งดาวเหนือในลมหนาว
จำรัสแสงกลางห้วงหาวเด่นสกาวอยู่โพ้นไกล
สนิทนิ่งดังไม้ใหญ่บนภูยาว
( * )
รุ่งทิวาช่วยนำพา ขวัญเธอมาอย่าล่องลอย
