เป็นอีกคืนที่มีแสงดาวพราวกระจ่าง
แต่กลับเป็นคืนที่เราอ้างว้างอย่างไม่เคยเป็น
ฉากดวงจันทร์ที่ส่องแสงมา
อาบใบไม้ ผืนทราย ภูผา
แต่ตัวเราช่างไกลเกินกว่าจันทร์จะส่องเห็น
สุดเดียวดายที่ในตอนนี้เราไม่มีใคร
กลับสุขใจที่ได้พร่ำเพ้อโดยไม่มีใคร
หลับตาลงหนุนแขนแทนหมอน
ปล่อยให้จันทร์ลอยหลุดการโคจร
ก็ดวงจันทร์ไม่เคยใจอ่อนส่องฉันจริงไหม
ฉันรู้สึกผิดจริงจริง ไม่เคยรู้ว่าผู้หญิงเขาคิดกันอย่างไร
ไม่มีไอเดียอะไรในหัว เป็นอีกคืนที่ฉันยังหวั่นกลัว
โปรดเถิดจันทร์ส่องเพียงแสงสลัวมาอีกคืนได้ไหม
จะฝากจันทร์กระซิบ เธอนั้น คืนนี้ แม้จันทร์ ห่างไกล
ฝากจันทร์ ฝากใจ ฝากไป ถึงเขา
แต่จันทร์ลอยลับ เลือนหาย ไปแล้ว แก้วตา ก็หาย
จากกัน จากไกล จากไป ฉันเศร้า
เป็นอีกคืนที่ฉันนั่งรอคอยจันทร์สว่าง
ระหว่างชมสายลมแผ่วบางกอดจูบใบไม้
โอ้...คิดถึงเธอเหลือเกิน
ข่มความทุกข์ที่ต้องเผชิญ
ใยคืนนี้ดวงจันทร์ห่างเหินไม่ส่องแสงใด
"จันทร์ลำเอียง" หรือเพียงหมางเมิน ไม่ส่องแสงให้...ฉัน