*ทุกค่ำคืนที่นั่งมองฟ้า เตือนตัวเองทำไมอ่อนล้า นั่งครุ่นคิดเวลาเดินช้า หวังว่าซักวัน หวังว่าสักวันฉันจะลอยไปสุดฟ้า...ไกล (Rap) ไอตัวกูก็ทำงานงกๆมาตั้งหลายปี ไม่ยักจะเห็นวี่แววได้ดีกับเขาเลยสักที ลงทุนลงแรงไปกับงานแต่มันไม่รักดี เลยมักมีอุปสรรคเหี้ยๆจากคนวิ่งเข้ามาย่ำยี ทำยังไงดี? เพราะไฟในกายของกูเริ่มมอดลง มันไร้ซึ่งเคมี ไร้ซึ่งเวทีและอัศเจรีย์.. กูเลยก้าวออกมาแล้วเดินตามความฝันไม่สนใคร มองไปข้างหน้าเห็นเพียงความหลังกับหมอกสมุนไพร กูไม่ตามใคร พวกไม่เข้าใจ กูไม่สนใจ ได้แต่ปล่อยไป เพราะคำที่กูตรัสเป็นคติที่มืงต้องประกาศ ไม่มีจัดฉากใส่หน้ากากให้มันต้องลำบาก ดีเจราร์ดเจิดจรัสล่องไปในอวกาศ ไม่มีเหนื่อยไม่มีหน่ายเพราะกูมันต้องคำสาป ฉีกทั้งกฎ ฉีกทั้งกรอบ ปล่อยคำตอบไปตามMeaning เพราะแร็พที่กูFlowมันก็FlowไปตามFeeling... *ทุกค่ำคืนที่นั่งมองฟ้า เตือนตัวเองทำไมอ่อนล้า นั่งครุ่นคิดเวลาเดินช้า หวังว่าซักวัน หวังว่าสักวันฉันจะลอยไปสุดฟ้า...ไกล (Rap2)ตอนแรกก็คิดน้อยใจแร็พอะไรก็ไม่มีคนฟัง กูคงคิดน้อยไปว่าทำยังไงให้เพลงมันโด่งดัง ปล่อยบีทออกจากลำโพงแล้วก็ตะโกนจนโอ่งพัง ฝึกฟิลลิ่งในการแร็พจนข้างบ้านเขาโกรธชัง มันยากที่หลายคนจะเข้าอกและเข้าใจ กับเด็กที่เคยยากจนตัวสกปรกและเน่าใน กว่าจะโบยบินต้องผิดหวังอีกเท่าไร แต่กูจะสู้มันต่อไปจนชีพมลายและกลายเป็นเถ้าไฟ *ทุกค่ำคืนที่นั่งมองฟ้า เตือนตัวเองทำไมอ่อนล้า นั่งครุ่นคิดเวลาเดินช้า หวังว่าซักวัน หวังว่าสักวันฉันจะลอยไปสุดฟ้า...ไกล (Rap3)ใครจะกีดขวางหรือเข้ามาถากถาง กูทำในสิ่งที่อยากเลยไม่กลัวพวกขวากหนาม หนีออกจากกรอบที่มีข้อสอบเป็นเส้นขีด เพราะยังไม่ใช่คำตอบที่ตอบโจทย์ได้เช่นบีท ฉีกทุกกฏเกณฑ์ที่ปิดกั้นในการทำบทเพลง เพราะมันไม่ได้สำคัญถ้าตัวฉันเป็นคนกำหนดเอง เวลามันยังคงเดินไปข้างหน้าอย่างไม่คอยใคร เพราะงั้นเลยทำตามฝันหวังว่าซักวันจะได้ล่องลอยไป
