* อยากหนีไป แต่หนีเท่าไรก็ไม่พ้น ยิ่งแสนไกล ความทุกข์ยิ่งตามเป็นห่าฝน
ก็เพียงแค่น้ำตา มันไม่ได้ทำให้ถึงตาย
ก็เพราะความจริงมันน่ากลัว ไม่อยากจะมีตัวตน ไม่อยากพบเจอผู้คน ให้ชีวิตนี้ความเหงาช่วยนำพา
โอว จนทุกวันนี้ตัวฉันก็ยังไม่ลืม คิดที่จะลุกแต่ไม่มีแรงให้ยืน
มีเพียงความทุกข์ความสุขไม่มีให้ยืม ไม่มีให้ยืม
พยายามจะลืมเรื่องราวที่มันเลวร้าย รอยยิ้มของฉันตอนนี้ทำไมมันร่วงหล่นหาย
ทำไมมันถึงไม่เหมือนเมื่อก่อน หลับตาฝันทุกครั้งที่นอน ไม่อยากคิดแต่ภาพมันยังคงย้อน
ไม่รู้จะต้องเจอมันอีกนานแค่ไหน ก็คงต้องทนใช่ไหมถึงจะไม่ไหว
ทุกวันมันช่างเลวร้ายในช่วงกลางคืน หวังว่าสักวันคงหายสักวันคงลืม
สักวันคงหาย สักวันคงลืม สักวันคงหาย สักวันคงลืม
( * )
ไม่มีใครที่จะเข้าใจ ไม่กล้าบอกใครไม่กล้าระบาย ถึงอยากตะโกนให้ดังออกไป แต่ก็ไม่รู้ต้องพูดยังไง
ความรู้สึกไร้คำบรรยาย น้ำตาไหลออกไม่รู้ทำไม ความเหงาบางทีก็อันตราย ในหัวมันคิดแต่ฆ่าตัวตาย
อยากหยุดเรื่องนี้ที่มันทำร้าย พาฉันจบลงไปไม่มีแรงจะหายใจ
ดิ่งลงลึกจนมองไม่เห็น มีแต่ความเย็นไม่มีแสงประกายไฟ
พยายามแหวกว่ายให้หลุดออกไป ไม่อยากจมลงอีกดูแล้วคงไม่มีหวัง
คงต้องเฝ้ารอให้ถึงวันนั้น วันที่เป็นดั่งฝันใครสักคงดึงมือฉัน
ไม่มีเลยแสงไฟให้ฉันเดินตาม ไม่มีลูกศรใดที่ช่วยนำทาง
ไม่มีถนนใดให้ฉันได้เดิน สุดท้ายความกลัวมันก็ตามฉันเจอ
อย่าตาม ฉันมา ปล่อยให้ฉันไป อย่าตาม ฉันมา ปล่อยฉันได้ไหม