ยามสายๆ นั่งคนเดียว กับอารมณ์ที่ดูเปลี่ยวเฉา มองดูเข็มนาฬิกา ที่มันวนนึกถึงเรื่องเก่า
อยากจะโทร แล้วไปหา ยังเป็นห่วงสบายดีเปล่า
อยากฟังเสียงที่เคยเอื้อนกล่าว เป็นนาฬิกาปลุกฉันตอนเช้า
* คนมันเหงา ใจมันเฉา ยังคิดถึงทุกๆเรื่องราว ต่อหน้าต้องแกล้งยิ้มแย้ม พอลับหลัง I am so sad
ปล่อยน้ำตาให้มันไหล อยากร้องโฮตะโกนให้ไกล
โปรดรับรู้ไม่ว่าอยู่ไหน เธอคือกำลังใจที่ดีเหมือนเดิม
ดูเหมือนว่าหลงงมงาย อาจเป็นเพราะเธอไม่เหมือนใคร
เหตุผลเดียวที่ไม่ได้รักใคร ที่จริงแล้วยังไม่ลบไปจากใจ
พูดไปไม่เคยกลัว กล้าทำต้องกล้าพูด เมื่อก่อนเป็นคนชั่ว มาพักหลังพี่เริ่มหยุด
ยังไม่ดีที่สุด แต่พี่พร้อมที่จะพิสูจน์ ให้ตัวน้องได้รับได้รู้ และรับรองว่าตึงบ่ะจุ๊
ต่อให้เหงาสักเท่าไร ก็จะไม่คุยกับใครอื่น จะรอเธอทุกค่ำคืน คนที่คอยปลุกฉันตอนตื่น
อาจมีบ้างคนที่ถูกใจ แต่กลับผิดที่ผิดเวลาไป จึงอยู่คนเดียวนั่งเหงาใจ จิบเบียร์เบาๆพร้อมจุดไฟ
( * )
มันคงสายเกินไป พึ่งจะมาคิดได้ มันคงสายเกินไป พึ่งจะมาคิดได้
เมื่อก่อนไม่เคยจะพูดดี วันๆก็เอาแต่เมา เธอถามทำไมกลายเป็นคนแบบนี้
เมื่อก่อนพี่ดีหนักหนา หนูแอบชอบพี่มานาน แต่พอวันนี้มันคนละเรื่องเลย
พี่คนเดิมมันหายไปแล้ว พี่คนเดิมมันตายไปแล้ว
( * , * )
