เหนื่อยจะหวังให้ใครเข้าใจ ที่ผ่านเข้ามา ก็พังหัวใจ ทุกคราว
สุขไม่นานก็ลาลับไป เจ็บและช้ำประจำข้างใน เหมือนเก่า
ไม่มีที่พักใจให้ฉันวันอ่อนแรง ในคืนหม่นเดือนหมดแสง รอนแรมมืดบอดไป
โต้ลมโดดเดี่ยวเหน็บหนาว แดดแรงเจ็บแสบแผดเผา ข้างกายไร้เงาผู้ใด
เพิ่งเข้าใจเมื่อเธอเข้ามา ช่วงเวลาที่พาหัวใจ ไหวอ่อน
สุขประจำอยู่ในหัวใจ จะเจ็บจะช้ำไม่นานเท่าไร ลาจาก
* เธอเป็นที่พักกายให้ฉันวันอ่อนแรง ในคืนข้างแรมเป็นแสงนำทางกลางจิตใจ
เป็นไออุ่นในเดือนหนาว เป็นร่มเงาปกลมร้อน เธอเป็นรักเดียวให้ฉันกอด
คือบ้านให้ย้อนคืนกลับไป
( * )
มาหยุดประจำอยู่ในหัวใจ หยุดตรงนี้อยู่เป็นรักเดียว ให้ฉัน