แนมเบิ่งสุดปลายฟ้าพื้นใหม่
ของอีสานบ้านเฮา
ที่เปลี่ยนไปกับเวลา
มีสิ่งที่เลอค่า
ที่บ่หายไปตามเวลา
แสนขะลำ วัฒนธรรมที่ยังบ่ตาย
พี่น้องเฮาชาวอีสาน
บ้านเฮาคันนา บ่ฮู้สิเป็นจั่งได๋
หากแม่นลูกหลาน
นำบ้านเมืองสู่ฟ้าใหม่
อย่าได้ลืม ฮีตคองที่เป็นเจ้าของ
มองไปกับบูรพา ฟ้าก็ส่อง
มองอรุณขอบฟ้า ได้ทรงก็ทรงศรี
รัศมีเบื้องบน พระขันธ์คล้องเจ้าเกี้ยวทอง
ขอบฟ้าเป็นสีทอง สาดส่องฟ้าสีคราม
คืองามดั่งจินตนาการ
อยู่อีสานบ้านเฮา
เข้ากับเสียงพิณเสียงแคนที่อิงอ้อย
ลมพัดคอยวอยลมผสมกลิ่นหอม
งามคือจันทร์บ่วงบุปผา
แสงทอฟ้าสาดสีทอง
มีฮีตคองเป็นครรลองแห่งความดี
ฮีตสิบสองคองสิบสี่
ประเพณีหมู่เฮาอีสาน
มีมานานมาโดน
จนว่าฮอดเดี๋ยวนี้
อีสานเฮามีแต่ความฮัก
และความม่วนซื่น
ในค่ำคืนที่มีดวงดาว
เสียงแคนในลมพัดพ้าว
ดีดกีต้าร์เบาๆ เอาดนตรีบรรเลงสีสัน
อัศจรรย์คือจั่งเมืองฟ้า
บ้านนาภูเขาป่าดอน
จั่งแม่นออนซอนอีหลี
ดีที่เกิดอยู่แผ่นดินนี้
เมืองที่เฮาเอิ้นว่าบ้าน
นี่แหละคือแผ่นดินอีสาน
ดอกไม้บานเป็นตาเบิ่ง
สาวหน้าฮ้านเจ้ามาถึง
ยิ้มใส่อ้าย แหงนหน้าดู
สาวคนงาม บ่าวคนโง่
สาวคนงาม บ่าวคนโง่
ให้เจ้าดูละเด้อบ้านเฮาแหน่
ยุคสมัยพาบ้านเมืองเฮาแย่
จมพื้นตื่นตม
พวกหัวหน้าเขาก็พากันก้ม
ให้แต่พวกที่มีเงิน
บ้านเมืองบ่เจริญ
ย้อนคนโกงกินบ้าน
ย้อนคนโกงกินบ้าน
คนอีสานหัวใจนักสู้
ผู้มักม่วนผู้จิตใจดี
นี่ละเด้อ คนบ้านเฮา
เว่าจาตาฮักอีหลี
เป็นน้องเป็นพี่เป็นคนอีสาน
พวกลูกหลานขออวยพร
พ่อแม่พี่น้องผู้มาฟังลำ
ให้อยู่ดีมีเงิน
ฝากไปเด้อทุกกำ
มาฟังเสียงลำของคนรุ่นใหม่
ยิ่งหว่าหลงใหล ยิ่งกว่าคลั่งไคล้
จากใจลูกหลาน หมอลำมาเนีย