ยังทรมานอยู่กับคืนวันอันยาวไกล ความต่างที่ฟ้าหรือผืนดินก็ไม่อาจ เข้าใจ
เพียงปล่อยเวลาให้ผ่านและพาเราเดินไป ไกลห่างดวงจันทร์มองมาและยังต้องยอม ถอดใจ
กี่วัน กี่เดือน กี่ปี ต้องทนอย่างนี้ถึงเมื่อไหร่ ใคร
บางคนที่เดิน จากไป ปล่อยทิ้งเอาไว้ ความว่างเปล่า ใจ
จดจำ ที่ใครบอกไว้ว่าส่วนหนึ่งของเวลา มีคำว่าลา อยู่ในตอนท้าย เพียงอยากกลับไปหา
ขอให้แสงดาวส่องนำทาง จากตรงนี้ เผื่อจะมีความหวังในการรอคอยได้พบเจอ
และวอนให้ลม ช่วยเตือน ให้เขายังรอคอยอยู่เสมอ ตรงนั้นยังคงมีอยู่ เหมือนเดิมใช่ไหม
เวลาดีๆ ที่เราเคยมี มันเกิดจาก ความอบอุ่นทีเธอให้ฉัน ที่ดวงตะวัน ห่างไกล
เราแทนคำลาด้วยคำว่าพบเจอกันใหม่ รู้ดีใสความเป็นจริง นั้นต้องมีคน จากไป
