ฉันนั่งอยู่ตอนเช้า เช้าที่ดูเหงาๆ
เหมือนกับโลกที่มี Filter สีเทา
แม้อากาศจะหนาว แต่พอมีแดดก็ร้อน
ฉันยังคงนั่งมองดูตรงที่เก่า
ฟังดูเหมือนละคร
แต่ว่าภาพที่มอง
มันค่อยๆ ย้อนเรื่องเรา
แม้ความรักพังลง แต่ว่าฉันยังคง
คิดถึงเธอเบาๆ เท่านั้น
มองดูพื้นห้องที่ไม่สะอาด
ตอนที่เธอยังอยู่
เธอคงจะบ่นและลุกมากวาด
เธอบอกฉันมันประหลาด
ชอบความเรียบร้อยแต่ดันไม่ค่อยทำ
คงเหมือนกับเรื่องของเธอ
ผ่านมาตั้งนานฉันพึ่งค่อยๆ จำ
ยังคงเห็นหน้าเธอซ้อนอยู่ที่หน้ากระจก
ตอนที่เราแต่งตัวชอบผลัดกันทำหน้าตลก
เธอบอกว่าฉันเริ่มอ้วน
เพราะว่าฉันพุงเริ่มออก
ฉันบอกว่าแก้มใหญ่ๆ ของเธอ
มันทำให้เธอน่ากอด
แสงมันลอดออกมาจากม่าน
มาผ่านกระทบลงตรงเตียง
มองเห็นหมอนที่นอน
ที่เราสอง เคยได้นอนเคียง
เธอชอบคลอเคลียแล้วมาซบลงที่ตรงตัก
ฉันอ่านหนังสือไปพลาง
วางมือลูบหัวเธอจนหลับ
ไม่ยอมขยับกลัวเธอจะตื่นมา
เพราะเธอน่ารักที่สุดตอนหลับตา
แม้ว่าสุดท้ายเราจะจากลา
แต่ที่เก่าๆ มันทำให้ภาพทรงจำเรากลับมา
ฉันนั่งอยู่ตอนเช้าเช้าที่ดูเหงาๆ
เหมือนกับโลกที่มี Filter สีเทา
แม้อากาศจะหนาว
แต่พอมีแดดก็ร้อน
ฉันยังคงนั่งมองดูตรงที่เก่า
ฟังดูเหมือนละคร
แต่ว่าภาพที่มอง
มันค่อยๆ ย้อนเรื่องเรา
แม้ความรักพังลงแต่ว่าฉันยังคง
คิดถึงเธอเบาๆ เท่านั้น
ตุ๊กตาที่อยู่บนชั้น
ตอนที่เธอจากไป
มันก็ยังวางไว้อยู่ตรงนั้น
เธอซื้อมาเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์
ในวันที่เรากำลังแย่
เธอตั้งชื่อมัน
ให้ฉันเป็นพ่อแล้วเธอเป็นแม่
มันก็แค่ตุ๊กตาที่ดูเน่าๆ
พอขาดแม่ไปคล้ายๆ ว่ามันกำลังเศร้า
ก็คงต้องโทษพ่อมันที่ยังทำตัวงี่เง่า
ปล่อยให้แม่มันจากไปทิ้งให้ตัวเองนั่งเหงา
จนต้องเข้าไปดูรูปเรา
ใน Instagram ที่ยังไม่ลบ
ฉันถ่ายเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่เราคุยยังไม่คบ
รูปที่เธอไปเที่ยว รูปตอนที่เธอนั่งกิน
ทุกวันนี้อยู่ลำพังฉันเองก็ยังไม่ชิน
ยังคงอินกับความรู้สึกที่จดจำ
แม้สุดท้ายเราจะจบกัน
ต่อให้ฉันพยายามจะลบมัน
แต่สิ่งต่างๆมันยังทำให้คิดถึงเธอทั้งวัน
ฉันนั่งอยู่ตอนเช้า เช้าที่ดูเหงาๆ
เหมือนกับโลกที่มี Filter สีเทา
แม้อากาศจะหนาว
แต่พอมีแดดก็ร้อน
ฉันยังคงนั่งมองดูตรงที่เก่า
ฟังดูเหมือนละคร
แต่ว่าภาพที่มอง
มันค่อยๆ ย้อนเรื่องเรา
แม้ความรักพังลงแต่ว่าฉันยังคง
คิดถึงเธอเบาๆ เท่านั้น