แกร่งดั่งเช่นภูผา ใหญ่และสูงเสียดฟ้า หนึ่งชีวิตคือธรรมดา กี่รอยแผลยินดีรับมา ในคราที่โลกโหดร้าย
ไม่หลีกหนีไปไหน ไม่เคยคิดหวั่นไหว ตระหง่านไว้ให้ใครได้ชื่นชม
หนึ่งชีวิตท่ามกลางคลื่นลม มีปะปนดีร้าย
คิดได้ต้องทำเลยเพราะใจคนมันเปลี่ยนไว ได้แผลมามากมายกูยังไม่เคยจะเปลี่ยนใจ
ยังสู้กับตัวเองแม้ยุคสมัยมันจะเปลี่ยนไป กูโดนรังเกียจมามึงเลยไม่เห็นว่ากูไปเหยียดใคร
คำดูถูกเหยียดหยามกูเหยียบไว้อยู่ใต้ตีน ความอ่อนแอความท้อแท้กูกระทืบแม่งลงไปใต้ดิน
ยังทำในสิ่งที่รักยังแหกปากให้พวกมึงได้ยิน จะนกอินทรีหรือนกกระจอกวันนี้กูแม่งก็ได้บิน
ความจริงจากฟ้า ขีดไว้ให้โลกสวยงาม เศษส่วนภูผาที่โดนกัดกร่อน มันยังคงสอนใจ
เพื่อพ่อแม่กูยังขับร้อง กูเคยแพ้แต่ไม่เคยยอม เกิดมาลิขิตชีวิตคำตัดสินกูไม่เคยน้อม
เพราะกูยังมีพรุ่งนี้ที่ดีกว่านี้ถึงแม้ไม่ดีพร้อม ไม่เป็นที่ยอมรับก็ยังมีเพลงมีบทกวีร้อง
มึงอาจต้องสู้จนเลือดกระเซ็นกว่ามึงจะเป็นได้แบบกู เพราะที่กูทำกูทำให้คนอยากเป็นต้นแบบดู
มีคนเกลียดกูก็ไม่แปลกเพราะกูไม่อาจทำลิ้นสองแฉกได้แบบงู
เกลียดกูกันให้ตายสุดท้ายพวกมึงก็ยังมาแอบดู
ยามค่ำคืนท้องฟ้ามีดวงจันทรางดงามสดใส กี่รอยแผลที่เคย ถูกก้อนหินทำลาย
บาดรอยลึกเกิดเป็นทางกว้างใหญ่ให้เห็น กระต่ายบนฟ้าแสนไกล
* ความจริงจากฟ้า ขีดไว้ให้โลกสวยงาม เศษส่วนภูผาที่โดนกัดกร่อน มันยังสั่งและสอน
ให้มีชีวิต ยอมรับกับความผันแปร อาจเคยแพ้และต้องเจ็บปวด มีรอยความผิดหวัง
และคราบน้ำตา
มันยังสั่งสอนหัวใจ
( * )
มีคนเกลียดกูก็ไม่แปลก เพราะกูไม่อาจทำลิ้นสองแฉกได้แบบงู
มึงอาจมองกูบ้ามองกูแหวก ก็เพราะแม่งเป็นธรรมชาติในแบบกู
มีคนเกลียดกูก็ไม่แปลก เพราะกูไม่อาจทำลิ้นสองแฉกได้แบบงู
มึงอาจมองกูบ้ามองกูแหวก ก็เพราะแม่งเป็นธรรมชาติในแบบกู
มันคือความจริงจาก จากกูนี่แหละ
