บ่แม่นดอกฟ้าเมืองกรุง หอมกลางแสงไฟ เป็นแค่ดอกไม้บ้านนอก
อยู่กับน้ำใจไมตรี อ้อมแขนความฮักที่บ่เคยลวงหลอก
นุ่งซิ่นมัดหมี่ ใส่เสื้อย้อมคราม ลายขิดลายดอก
งามบ่ส่ำดวงดาว แค่ดอกข้าวกลางนา แต้มแต่งแผ่นดินบ้านเฮา
น้ำโขงน้ำมูลทอดยาว สืบสายธาร เป็นจิตวิญญาณท้องถิ่น
ลูกหลานเดินทางหากิน อยู่ถิ่นแดนไกล ลังคนลืมไลบ้านเก่า
ถิ่มทุ่งนาเก่าร้าง ซากเกวียนพังๆ ยุ้งฉางว่างเปล่า
ผ้าซิ่นทอมือบ้านเฮา หูกทอเหงาๆ ไผสิเป็นคนสืบสาน
* ซิ่นต่งใหม่ๆ แม่ต่ำให้ตอนปีใหม่ ภูมิใจได้ใส่เลาะบ้าน
โพสต์ขึ้นโลกออนไลน์ บ้านเฮาบ่แพ้ผู้ได๋ ให้คนได้ชมได้อ่าน
มรดกบ้านเฮา พ่อแม่สร้างแปงมา เป็นของขวัญให้ลูกหลาน
เป็นผู้สาวนุ่งซิ่น นุ่งห่มวิญญาณท้องถิ่น กอดด้วยฮักแนบหัวใจ
** ไผฝากดอกฮักสายตา ส่งคิดฮอดมาสะเทิ้นหัวใจสาวอยู่
หนาวปานลมยอดภู โลมลูบผิวนาง ยามได้สบตาอ้าย
ฮักไปดนๆ กว่านี้ได้บ่ หากอ้ายจริงใจ
กอดประคองห่วงใย ดั่งแสงเดือนโอบดาว ผู้บ่าวของสาวนุ่งซิ่น
( * , ** )
