ครั้งหนึ่งในชีวิตของฉัน ฉันเคยเป็นคนโง่ที่สุด
ฉันวิ่งตามเอ่ยคำร้องขอ ความรักจากคนที่ไม่เคยรักฉันเลย
เธอไปมีความสุขกับเขา และทิ้งให้ฉันร้องไห้
บอกตัวเองต้องทนให้ไหว ไม่มีเธอก็ไม่ถึงตาย
* ถามกันบ้างไหม ว่าฉันนั้นเป็นอย่างไร เมื่อไม่มีเธอแล้วฉันต้องทนต้องทรมานแค่ไหน
แต่ย้อนคิดดูอีกที ชีวิตตอนนี้มันโคตรจะดี ดีกว่าตอนที่ทนอยู่กับเธอ แล้วเธอทำร้ายใจ
** ขอบคุณที่เธอนั้นทิ้งกันไป ก็รู้ว่าเธอไม่รักแล้วจะไปรักเธอเพื่ออะไร
แม้ว่าเธอจะทิ้ง ก็อยู่คนเดียวไม่เห็นจะตาย ก็ยังสบาย ไม่ต้องเป็นควาย
ขอบคุณที่เธอทิ้งไปเสียที ปลดปล่อยให้ใจดวงนี้หลุดพ้นจากความทุกข์ทรมาน
ไม่ต้องร้องไห้เสียใจเหมือนในวันวาน ฉันไม่ต้องการ อีกแล้ว (มันเสียเวลา)
( * , ** )
ถึงรักครั้งนี้จะปวดจะร้าวจะทรมานแค่ไหน ก็บอกตัวเองว่าเราต้องเดินต้องก้าวต่อไปให้ไหว
ฉันไม่ได้เสียคนรักไป แค่เสียคนที่ไม่เคยรักกัน. . . . .
( ** )