* รถยังซดน้ำมันฉันยังต้องซื้อข้าวปลา ไอ้คำว่าค่าใช้จ่ายทำให้เหงื่อไคลมันเข้าตา
ไอ้คำว่าคนข้างหลังมันทำให้เบาเหล้ายา และฉันต้องสู้ให้ไหวไม่ว่าอะไรที่เข้ามา
( * )
พ่อแม่ไม่เคยสอนให้งอมือให้งอตีน มันเลยวัยมาแล้วที่เล่นสนุกและรอกิน
ต้องเหน็ดต้องเหนื่อยแค่ไหนเพื่อแลกกับคำว่าพอมี บางทีต้องผิดต้องพลั้งเพื่อรู้จักคำว่าพอดี
บางทีเงินกับทองมันก็ไม่พอราคาของความรัก แต่ถ้าไม่มีก็สร้างอะไรได้ไม่งดงามนัก
บางคนหาจนวันตาย ตายคือวันพัก มึงเหนื่อยเหรอ มึงป่วยเหรอ เงินน่ะแม่งไม่ฟังนะ
ชีวิตคือการเรียนรู้ความพออยู่และพอกิน เติบโตในโรงเรียนหรูไม่การันตีว่าครูจะดี
โตมากับการเลี้ยงดูแบบถ้ามึงผิดนะกูจะตี และแม่งไม่ใช่คำขู่ทุกครั้งที่ผิดเลือดซิบทุกที
บางทีก็แอบเสียใจทำไมโตมาด้วยมือกับตีน บางทีก็แอบคิดไปว่าพ่อกับแม่ก็โดนแบบนี้
โตมาจึงได้เข้าใจมันเหมือนกฏหมายที่ควรจะมี ขนาดมีกฏมีบทลงโทษมันยังมีคนที่ต้องคดี
ใครก็อยากมีเงินเพราะเงินแม่งซื้อได้เลย อยากจะถอดกุญแจมือเงินแม่งยังซื้อได้เลย
ไม่ว่าคนใส่เสื้อสีไหนเงินแม่งยังซื้อได้เลย สัตว์สงวนถ้ามึงจะยิงมีเงินก็ยิงแม่งเลยเดะ
อยากรู้ใครเป็นยังไงก็แค่เอาเงินไปใส่ในมือมัน พอมีอำนาจที่ว่าดีดีน่ะแม่งก็คือกัน
แดกน่ะแดกทุกคน แต่แดกแล้วสร้างอะไรไหม ไอ้โกงอ่ะโกงทุกคน แต่โกงแล้วสร้างอะไรไว้
โลกขับเคลื่อนด้วยคน แต่บางคนขับเคลื่อนด้วยเงิน ต้องจ่ายราคาที่พอใจใช่ไหมงานจึงจะเดิน
ไอ้คนที่มีเงินแต่เข้าประเทศไม่ได้ก็เยอะ รู้จักประมาณตนไม่มีติดลบมันมีแต่เกิน
บางคนว่าเงินน่ะไม่สำคัญแต่ยังคงซื้อข้าวกิน ยังคงเติมน้ำมันยังส่งลูกหลานไปเล่าเรียน
บางคนว่าบ้านหลังใหญ่แม่งไม่มีค่าและไม่มีความหมาย
บางคนว่าธนบัตรไม่อาจจะแลกอะไรกับความตาย
( * , * )
บ้างบอกทำงานก็เพื่อเงิน บ้างบอกต้องทำเพื่อครอบครัว
บ้างบอกว่าเงินไม่สำคัญ บ้างต้องดูแลคนรอบตัว
ก็ข้าวโรงเรียนมันไม่ฟรี บางทีก็ทนดูเพื่อนกิน และฉันต้องทำยังไงก็ตอนเกิดมามันไม่มี
ไม่เคยจะยอม ยังทำความดี วันนี้เป็นศิลปินที่ยังไม่เคยขึ้นเครื่องบิน
ถึงแม้ในความเป็นจริงนั้นมันไม่เป็นไปดั่งใจ แต่ฉันรู้ว่ายังคงหายใจทำไมฉันรู้ว่าทำไปเพื่อ...ใคร