เพราะโลกในความเป็นจริง ทุกสิ่งไม่มีเหลือไว้
สูญสิ้นไปตามกาลเวลา จะเร็วหรือจะช้าไม่อาจจะหนีไปได้
ใต้ฟ้าตะวันเดียวกัน แม้ฝันกันไปไกลแค่ไหน
แต่แสงตะวันที่ทอลงมา ในสักวัน จะผลาญทุกอย่างให้วอดวาย
พริ้วไหวไปตามแรงลม อวดปีกที่งามเกินใคร
แต่ผีเสื้อเจ้าเอ๋ยรู้บ้างไหม โลกใบเล็กๆกำลังจะลุกเป็นไฟ
เมื่อสายน้ำไม่มีวันคืนมา ยังจะรอไปจนนานแค่ไหน
เมื่อแสงตะวันไม่ปราณีใคร จะหยุดมันไว้ก็สายไป
*ดินแดนของผู้ทำลาย สุดท้ายเหมือนฆ่าตัวตาย
เพราะโลกคือดาวดวงเดียวที่ยอมให้หายใจ
เรายืนบนผืนเดียวกัน โลกนี้สำคัญเท่าไร
ที่เหลือไว้แค่เพียงเศษความฝันลวงตา
คงมีความหมายแค่ความว่างเปล่า
เล็กน้อยที่ทำลงไปกลับเปลี่ยนเป็นความฝันร้าย
ผีเสื้อเจ้าเพียงกระพือปีกโลกใบเล็กนี้กลับต้องมาพังทลาย
เมื่อสายน้ำไม่มีวันคืนมา ยังจะรอไปจนนานแค่ไหน
เมื่อแสงตะวันไม่ปราณีใคร จะหยุดมันไว้ก็สายไป
(ซ้ำ *)
(ซ้ำ *)