* เมื่อไหร่ที่ความเหงาจะปล่อย ฉันไป ปลุกให้หัวใจ มันอบอุ่นขึ้นมารอคอยเพียงความเหงา เอ่ยคำร่ำลา เปิดโอกาสให้ได้พบ เจอ กับใครคนนั้นที่รออยู่
ฟ้าสีเทาค่ำคืนเหน็บหนาว ดาวยังดูหม่นหมองมองออกไปเหลือแค่เพียงแสงจากดวงไฟ คนที่ยังเคลื่อนไหวมีแต่ฉัน
กี่ความฝันผันผ่าน ปลุกฉันด้วยความอ้างว้างซ้ำซ้ำทุกวันลืมตากับความหวัง จะมีใครบ้างมั้ยที่เข้ามา
นานแค่ไหนต้องถอนหายใจ คนเดียวอยู่บ่อยครั้ง
นานแค่ไหนที่ข้างตัวฉัน คือความว่างเปล่านานแค่ไหนไม่มีแม้ใคร ให้คุยเวลาเหงา นานแค่ไหนแล้ว ที่เดียวดาย
* )
เห็นฉันทักทาย พูดคุยกับใครใคร อยู่ท่ามกลางรอยยิ้มคนมากมาย
เห็นฉันเหมือนคนที่ดูไม่เป็นไร เหมือนจะมีหมดแล้วที่ต้องการ
แต่ใครจะรู้ฉันถอนหายใจ คนเดียวอยู่บ่อยครั้ง
ใครจะรู้ที่ข้างกายฉัน คือความว่างเปล่า
ใครจะรู้ว่าไม่มีแม้คน ให้คุยเวลาเหงา ใครเลยจะรู้ ว่าเดียวดาย
