หากมองฟ้า กี่ครั้งก็ยังหวั่นไหว
กี่ครั้งก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมรู้สึกอ่อนแอ
ก็หลับตาซะ บางครั้งแค่เพียงหลับตา
ลืมเรื่องวุ่นวายที่เคยพบมา ปล่อยเวลาชะล้างความอ่อนแอ
*บอกตัวเอง ปลอบตัวเอง ว่าเราเดินทางมาไกลเหลือเกิน
บอกตัวเอง ปลอบตัวเอง ยอมแพ้ได้ไงหัวใจเต้นอยู่
**เมื่อพรุ่งนี้อาทิตย์ยังขึ้นที่ปลายท้องฟ้า
แม้สองขาจะล้า ยังไงต้องเดินต่อไป
อยู่อย่างหวัง อยู่อย่างมีหวัง
ด้วยแสงดาวแห่งจุดหมาย
รักตัวเองแค่ไหน จงหายใจต่อไปแค่นั้น
...และจะพบความจริงว่าเธอยังหายใจ
เหนื่อยล้า บางครั้งแค่เพียงเหนื่อยล้า
มันไม่ได้แปลว่าตัวเราไร้ค่า
จงศรัทธาในลมหายใจ
*,**