มื้อนี้หนูมีแนวมาเว้าให้ฟัง เป็นเรื่องราวความหลัง ที่ยังฝังใจ
มันเกิดขึ้นตอนที่ผมยังเรียน ม.ปลาย เป็นสิ่งที่หนูจำได้ บ่เคยลืม
* มื้อนั้นหนู Add Facebook ผู้บ่าวอันหนึ่งไป บ่บอกดอกว่าเป็นไผ ให้เจ้าฮู้เอง
เป็นเวลาสิปแปดนาฬิกาเค็งๆ หนูนั่งจอบ นั่งเล็งว่าเขาสิรับ Add บ่
** แล้วเขากะรับ Add หนูมาดีใจแท้น้อ หนูเลยทักแชทไปเนาะ ว่าเฮ็ดหยังอยู่
เขากะเลยตอบมาว่ากินข้าวอยู่ ให้อดใจรอสักครู่ กินข้าวแล้วสิแชทกลับ
*** อิฉันกะรอ ร้อ รอ จนมาฮอดมื้อนี้ เป็นเวลา 3 ปี เห็นจะได้
ป่านนี้อ้ายคือสิอ้วนเป็นควาย อ้ายคือสิใหญ่คือช้าง
คันอ้ายสิกินข้าว โดนป่านนี้ เฮ็ดนาจักทง จังสิพอละอ้าย
น้องถ่าแชทเจ้า จนโทรศัพท์อ้ายฮ้าง ป่านนี้อ้าย (คงสิท้องแตกตาย )
(* , ** , *** , *** )
คั่นอ้ายได้ฟังเพลงนี้แล้ว คั่นแม่นกินข้าวแล้ว กะแชทหาน้องแน่เด้อ
3 ปีที่น้อง ได้เฝ้ารอเธอ และน้องสิรอต่อไป กินโดนโพดข้าว