ยืนตากฝน เพียงแค่ความชุ่มฉ่ำ ยืนอยู่อย่างนั้น ให้ฝนมันพาพัดไป
* แค่ซึมซับบรรยากาศที่มันแสนทรมาน จากอาการที่ต้องเสียเธอจากไป
ให้ฝนเทกระหน่ำตอกและย้ำซ้ำลงไปจนเข้าใจ
** อย่างไรสักวันขอบฟ้าสีครามจะกลับคืนมา บาดแผลจะร่วงโรยลับลาตามกาลเวลา
จากนี้จะไม่มีรักใดมาคอยลวงตา สัจธรรม แห่งฝนพรำ บอกกับฉัน ความเจ็บช้ำย้ำมา(แล้วก็ผ่านไป)
(สัจธรรม ความเจ็บช้ำย้ำมาแล้วก็ผ่านไป)
เพียงเหน็บหนาว ให้มันได้พราวพร่างข้างใน สัมผัสไว้เมื่อใดที่ลมฝนมา
( * , ** )
( ** )