ผีเสื้อตัวน้อย นับร้อยๆกำลังกระพือปีกบิน
วิ่งวนในกระเพาะของฉัน รู้สึกเหมือนเช่นนั้น เมื่อเธอหัวเราะหวานๆให้ฉันได้ยิน
และผีเสื้อเหล่านั้น ก็อพยพบินไปบินมาไม่จบสิ้น
เมื่อเธอเดินผ่านตรงสายตา และมีลมพัดพา เบาๆพัดปลายเส้นผมให้ฉันได้กลิ่น
แม้เธอนั้นจะเดินลับไป แต่ผีเสื้อของฉันก็ยังไม่สงบลงแต่อย่างใด
* ให้พยายามแค่ไหน ฉันก็ไม่อาจหยุดยั้งได้อยู่ดี
ผีเสื้อยิ่งบินผาดโผนขึ้นทุกทีที่เธอนั้น เข้าใกล้ฉัน
และก็คงต้องทนต่อไป หรือฉันต้องบอกความลับนั้นออกมา
ให้อิสระกับภาระที่ยิ่งใหญ่ เพราะคำว่ารัก ที่เก็บไว้ นั้นก็คือผีเสื้อของฉัน
ผีเสื้อกลางคืน ก็หลับใหลอยู่ได้ไม่ค่อยนาน
เมื่อไรที่ฉุกคิด ถึงเธอได้อีกครั้ง ก็บินไปบินมาจนตาสว่าง
แต่แม้เธอนั้นอยู่ไกลแสนไกล แต่ผีเสื้อของฉันก็ยังคงปั่นป่วน ต่อไป
( * )
ที่เธอยิ่งเข้าใกล้ยิ่งสนั่นหวั่นไหว ขนาดนั้น ก็เพราะทนไม่ไหวที่ต้องกลั้นความในใจ เอาไว้แค่กับฉัน
