คนบ้างคน บ่ได๊เกิดมาเพื่อเฮา เขาเลยอยู่ไปของเขา เขาเลยบ่มักเฮาจ้อย
คนงามจั่งน้อง เทียบกันแล้วห่างอ้ายสุดสอย น้องทำงานสูงแถมงามจนย้อย ส่ำดาวสูงลอย อยู่ไกลทุกคืน
พอได้มี โอกาสได้ใกล้ชิดกัน ก็ตอนเดินผ่านเท่านั้น ได้กลิ่นหอมหัวใจยังชื่น
ลมๆแล้งๆ พอมีแฮงหายใจข้ามคืน ยิ้มเจ้าหยอกใจตัวอ้ายให้ชื่น ปลื้มใจจนยืน ฝันดีคาหม่อง
* แต่ความจริงคือ ดาวมีไว้เบิ่ง อ้ายเอื้อมบ่ถึง ดอกเด้อหัวใจของน้อง
หลับตาฝันอ้ายจั่งได้กอด ยามคึดฮอดได้แต่หลอยมอง ไร้วาสนา ได้เป็นเจ้าของดาวนั่น
ถึงผูกคอตาย ใต้ต้นบักเขือขื่น คงบ่อาจฝืน ชะตาที่ฟ้าแบ่งกั้น
** น้องอาจเกิดมาเพื่อเขาคนอื่น อ้ายได้แต่ยืนแหงนมองเท่านั้น
ดาวก็ยังเป็นดาวทุกวัน บ่แม่นของเฮา
( * , ** , ** )
ดาว นั้นมีไว้เบิ่ง