มันนานเท่าไรที่เราจากกัน ความจริงช่างเลือนจนลืมทุกอย่าง เลิกจำไปแล้วแค่ความหลัง
แต่ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมวันนี้ที่ฟ้ามืดลง ความเศร้าเหล่านั้นถึงย้อนมาอีกครั้ง
และเพียงแค่เสี้ยวนาที ที่ฉันเผลอคิดถึงเธอขึ้นมา น้ำตาที่อยู่ในใจ ก็เก็บมันเอาไว้ต่อไปไม่ไหว
* มองไปทางไหนในใจฉันยังคงอ้างว้าง ในวันนี้ที่ใจหม่น จนแทบทนไม่ไหว
จะมีทางไหนที่ฉันจะลบ ทุกความทรงจำของเราได้ ช่วยทำให้วันหม่นๆ มันพ้นผ่านไปสักที
ฉันรู้ชีวิตก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะร้ายหรือดี แต่ในไม่ช้าแล้วมันจะผ่านไป
แต่พอฉันได้รับรู้ ยิ่งฉันฝืนแกล้งทำว่าเข้าใจ ความเศร้าที่เก็บซ่อนไว้ มันก็ทำให้ฉันแทบยืนไม่ไหว
( * )
( * )
เมื่อไรที่ใจหม่นๆของคนซึมเซา จึงจะคุ้นเคยกับวัน ที่มันเงียบเหงาที่ทำให้วันดีๆ ของเขา กลับมาสักที