ชีวิตคือความไม่แน่นอนก็เหมือนละครในแต่ละตอนที่เปลี่ยนไป
สุขได้ไม่นานเดี๋ยวมันก็ทุกข์ใจ มียิ้ม มีร้องไห้ มีปวดร้าว
ขาดเค้าแต่เราก็ต้องอยู่ถึงแม้ว่าเขาไม่รับไม่รู้ก็ช่างเขา
แค่คนไม่รักจริงทิ้งกันลงใช่หรือเปล่า แล้วจะแคร์แต่เขาไปทำไม
ไม่เห็นต้องโทษตัวเอง ไม่มีใครสมน้ำหน้า วันนี้แค่เสียน้ำตาเดี๋ยวไม่ช้าก็หาย
อย่างน้อยที่เรายังเจ็บ แปลว่าเรายังหายใจ ยังมีวันเริ่มต้นใหม่ได้ทุกวัน
ชีวิตยังเป็นของๆเราที่ไม่มีใครมาพรากเอาไปได้ทั้งนั้น
ใครเขาไม่รักเราไม่ต้องกลัวไม่ต้องหวั่น พรุ่งนี้จะยิ้มให้ตัวเราเอง
