เวลาฉันต้องร้องไห้ เรื่องที่ร้ายเกินจะทน ความผิดหวังช่างมืดมน ต้องสับสนตามลำพัง
เหนื่อยใจ จะนั่งลง ที่ตรงหลังบ้านแห่งนี้ ไม่มีใคร
เวลาฉันสบายใจ เรื่องที่ร้ายกลายเป็นดี อยากจะยิ้มให้เต็มที่ ที่ตรงนี้แสนสบาย
สุขใจจะนั่งลงที่ตรงหลังบ้านแห่งนี้ ที่เดิม ที่ยังมีความคุ้นเคย
* ที่แห่งนี้ช่างร่มเย็น ไม่เห็นจะต้องสับสน ไม่ต้องกังวลเรื่องใครๆ
ที่แห่งนี้ ช่างอุ่นใจ เหมือนเป็นที่สุดท้าย ที่ฉันจะมีไว้คนเดียว ไม่เกี่ยวกับใคร
ไม่ต้องเสริม ไม่ต้องแต่ง ไม่ต้องเสแสร้งใดๆ เป็นตัวของตัวเองได้ มีที่ไหนจะมาแทน
สุขใจจะนั่งลงที่ตรงหลังบ้านแห่งนี้ ที่เดิม ที่ยังมีความคุ้นเคย
( * )
