นับแต่นั้น เมื่อวันที่เธอไม่อยู่ ฉันไม่รู้อยู่ไปเพื่อใคร
ได้แต่ท้อหมดแรงเหมือนคนใกล้ตาย ไม่มีจุดหมาย หนทางที่ไปไม่มี
ฝืนไม่ไหว จิตใจมืดมนสนิท ปล่อยชีวิตหมดหวัง นั่งจมกับความเสียใจ
ไม่รับไม่รู้ กับวันเวลาวันใหม่
* อยากตายให้พ้น คิดเพียงแค่นั้น มันทรมานแทบทนไม่ไหว
เวลาผ่านไป เข้าใจว่ามันคือชีวิต หลีกหนีไม่พ้นต้องเจอ จะร้ายรึว่าดี
** เมื่อพายุผ่านไป หัวใจเริ่มเย็น เริ่มเรียนรู้กฎเกณฑ์ เข้าใจความหมาย
( * , ** , ** )
นับแต่นั้น จะเป็นเหมือนคนคนใหม่ จะไม่หวังสิ่งไหนที่มันไม่เคยได้มา
จะเหมือนต้นไม้ที่โตได้เองในป่า อยู่กับฝนกับฟ้า กับวันเวลาของมัน