บุษบาเกิดมากับความสดใส โลกของเธอนั้นมีดอกไม้ในหัวใจ
วันทั้งวันชื่นชมชอบร้อยมาลัย โลกสดใสไปด้วยมาลัยของเธอ
ดอกไม้นานาพรรณ สีสันมากมายกันไป
กลิ่นหอมรัญจวนใจ ประดับไว้ให้โลกนี้สวยงาม
* บรรจงร้อยเป็นมาลัย สนุกสุขใจหนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย
แล้วเธอตื่นมากับความผิดหวัง ในวันนี้ โลกที่เคยดีไม่มีดอกไม้เหลืออยู่
โลกสดใสมันเป็นอะไรก็ไม่รู้ เห็นเห็นกันอยู่ จู่จู่ก็หายไป ดอกไม้มันหายไป จากโลกอันกว้างใหญ่
( * )
แล้วบุษบาก็พบว่าความจริงนั้น โลกที่มันไม่มีดอกไม้เหลืออยู่
เพราะเธอเด็ดไปมากมายเท่าไรก็ไม่รู้ เด็ดไปไม่เคยดู จะเหลืออยู่ได้อย่างไร
( * )