หมดใจ ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย
ทำกันเหมือนไม่คุ้นเคย ฉันยังเหลือคุ้นค่าอยู่บางไหม
เวลาคนถาม ทำไมเธอบอกยังไม่มี
เธอเอาฉันไว้ที่ไหนกัน ที่เธอมีฉันมันน่าอายไปใช่ไหม
มันเป็นคำถามที่ยังคงคาในใจ
ไม่อยากมีฉัน ทำไมไม่พูดออกมาเลย
ก็คนมันคุ้นเคย ที่เธอบอกว่ารัก มันจริงหรือเธอเคยชินไปเอง
มันเป็นประจำ ในตาเธอฉันไม่เคยดี
มันเป็นงี้ไม่มีค่าเหมือนจำเลย
นึกถึงอ้อมกอด สายตาตอนเมื่อก่อน ที่มองก็ยังอบอุ่นทุกที
พอมาตอนนี้อะไรก็เปลี่ยนไป เธอเอาฉันไปไว้ที่ไหนกัน
ฉันยังเหลือคุณค่าอยู่บางไหมเธอ
ไม่รักก็บอกดีๆ ทำไมวันนี้ต้องตีจาก
สุดท้ายก็ไปอยู่ดี เพราะมันไม่มีที่ดีกว่า
สุดท้ายที่เรานั้นรักกัน กับฉันเธอไม่ได้รักเลย
ก็มีแค่เราที่ยังต้องเจ็บอยู่ซ้ำๆ
รู้แล้ว ว่าเธอหมดใจ ก็คงต้องไป
บอกเธอพอได้แล้ว เธอคงไม่ฟัง เพราะไม่สำคัญ
มันคงไม่ใช่ฉัน คนที่เธอใฝ่ฝัน
เพราะว่ารักที่เธอหนะบอก เธอแค่คิดจะหลอกกัน
ถ้าเธอเจอคนที่ดีได้โปรด อย่ามาทำแบบนี้นะ
บอกเธอให้พอซักทีให้เธอไปดีเถอะที่รัก
สุดท้ายที่เรานั้นรักกันกับฉันเธอไม่ได้รักเลย คุยกันมาตั้งนานเป็นปี
มันเป็นคำถามที่ยังคงคาในใจ
ไม่อยากมีฉัน ทำไมไม่พูดออกมาเลย
ก็คนมันคุ้นเคย ที่เธอบอกว่ารัก มันจริงหรือเธอเคยชินไปเอง
มันเป็นประจำ ในตาเธอฉันไม่เคยดี
มันเป็นงี้ไม่มีค่าเหมือนจำเลย
นึกถึงอ้อมกอด สายตาตอนเมื่อก่อน ที่มองก็ยังอบอุ่นทุกที
พอมาตอนนี้อะไรก็เปลี่ยนไป เธอเอาฉันไปไว้ที่ไหนกัน
ฉันยังเหลือคุณค่าอยู่บางไหมเธอ
ผมยืนภายใต้ท้องฟ้า ที่มีสีและสันเหมือนวนิลา
ใจของผมมันล้า เมื่อมีรักครั้งใดต้องมีน้ำตา
วันเวลาที่ช้า ภาพของเธอที่มองที่พัดที่พา
เรารักไม่ได้รึไง หรือความรักของเรามันธรรมดา
ใจผมมีคำถาม คนจะมาจะไปทำไม่บอก
ถ้าเขามีปัญหา ก็เข้ามาใจกูไม่ได้กระจอก
คนของเธอที่ว่า พูดออกมาไอ่สัสเจอได้ตลอด
เหตุผลของคนจะไปมันเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ
เราเจอที่พัทยารักความทรงจำที่เธอจะสร้างมาทำไม
ถ้าคนมันเลือกจะไป แม้จะรั้งตัวเธอเอาไว้ ฉันว่ามันคงไม่มีประโยชน์อะไร
มันเป็นคำถามที่ยังคงคาในใจ
ไม่อยากมีฉัน ทำไมไม่พูดออกมาเลย
ก็คนมันคุ้นเคย ที่เธอบอกว่ารัก มันจริงหรือเธอเคยชินไปเอง
มันเป็นประจำ ในตาเธอฉันไม่เคยดี
มันเป็นงี้ไม่มีค่าเหมือนจำเลย
นึกถึงอ้อมกอด สายตาตอนเมื่อก่อน ที่มองก็ยังอบอุ่นทุกที
พอมาตอนนี้อะไรก็เปลี่ยนไป เธอเอาฉันไปไว้ที่ไหนกัน
ฉันยังเหลือคุณค่าอยู่บางไหมเธอ