ผู้สาวบ้านนา ถูกความจนพา จำลาไกลบ้าน
เป็นสาวโรงงาน ใส่ยูนิฟอร์ม แบบเดิมทุกวัน
เทียวซักเทียวรีด จนสีซีด เก่าหมอง ตามกาล
ใครเห็นเขาก็มองผ่าน ชุดสาวโรงงาน บ่ทันสมัย
ผู้สาวชาวกรุง นุ่งซ่งซิ่นเขิน เดินโชว์ตามห้าง
อกเว้าเอวบาง ชายจ้องมองค้าง ช่างงามบาดใจ
เทียบกับเฮาแล้ว ถิ่มกันบ่เห็นฮอดไหง่
เฮาบ่กล้าโชว์ เลยบ่มีไผ สิมาสนใจใยดี
*ซิ่นน้องบ่เขิน อ้ายเพิ่นเลยบ่แคร์
บ่ชายตาแล แพ้แฟชั่นเขา เฮาบ่sexy
แป้งพับบ่คุ้น แค่แป้งฝุ่น กะบุญแล้วพี่
คิ้วบ่ลึ้งสอ ปากบ่ลึ้งสี เต็มที่พกเพียงลิปมัน
**พอมีบ้างไหม คนที่เอาใจ มองที่ใจน้อง
ถึงหน้าบ่ผ่อง แต่ใจบ่หมอง เปื้อนดำคือถ่าน
ถ้าอ้ายฮักน้อง ขอร้องจริงใจต่อกัน
อย่าได้มองน้องแค่ทางผ่าน ผู้สาวโรงงาน กะพร้อมมีฮักจริง
(ซ้ำ * , ** )
