( เกริ่น ) หละจั่งว่าเปิดผ้ากั้ง หละจั่งว่าเปิดผ้ากั้ง
มันอุกอั่งทางสิไป หละคิดถึงชายคนคอย สิจ่อยตายแล้วเดะพี่ หละคันบ่มีใจแล้ว เป็นหยังน้อจั่งมาหล่ำให้คิดนำแต่ทางอ้าย น้ำตาย้อยอยู่บ่เซา หละคันบ่จริงอย่ามาเว้า ให้เป็นข่าว คนถามหา
หละตั้งใจมาน้อเผื่อฮัก หรือว่ามา แค่ลวงล่อ
( ลำเพลิน ) โอ้ยเด้ชาย เหลียวเบิ่งฟ้าเมฆาคล้อยต่ำ คิดแต่นำทางอ้าย ผู่เคยได้ฮ่วมเคียง
คนปากเกี้ยง แล้วใจเที่ยงบ่หนา
ฟังคำจา ละมาหวานปานอ้อย
เทียวมาต้อย มาออยน้อมาล่ำ
คิดเถิงคำพี่เว้า โอ้ยแลงเช้าบ่ลืม
เสียงตึ้มตึ้ม คนโลดส่าเป็นแถว
เหลียวเบิ่งแวว สายตาพาวุ่น
คนเคยคุ้น เคยโทรมาถามไถ่
กะเดียวนี้หายมิดจ้อย ไปแล้วบ่มา
( ร้อง ) สัญญาคงเป็นแค่ลมปาก ใสบอกว่ารัก ใสบอกว่าอ้าย ห่วงหา ยังจำทุกคำที่บอก
บ่คิดว่าสิมาหลอก ก็ยามเมื่อนอกสายตา หมดความหวาน
แล้วก็มาแปรเปลี่ยน มาหลอกให้หลงพากเพียร จนเรียนครบวิชา
พอสิ้นเทอม ก็มาเติมน้ำตา
จบด้วยการบอกลา นั่งน้ำตาริน
( ลำ ) กินแทนเข่า น้ำตาเฮาบ่ายเคิ่ง เหิงปานได๋แล้วอ้าย บ่มาใกล้หน่ายซัง แคร์กันบ้าง อย่าได้ห่างเมินหนี หรือว่าเป็นวิธี บอกลาของอ้าย ใจ เอ้ย ใจ ใจ เอ้ยใจ หละส่างมาไลลืมส่ง หรือไปหลงคนย่อง จั่งลืมน้องผู่คอย
( ร้อง ) ใจลอยไปกับสายลมหวน คือจั่งลม พัดครวญ บอกข่าวคนไกล
คำว่าแคร์ ที่อ้ายเคยห่วงหา
บัดนี้มาลืมสัญญา ปล่อยป๋าลาไล
คันบ่ฮัก คันอ้ายบ่ สนใจ
ดอกแคร์ น้องที่ส่งไป คงเหี่ยวเฉาโรยรา
( ลำ ) คนผู้ถ่าน้ำตามาโหงหน่วยพ้อคนรวยเขาย่อง มาลืมน้องผู่คอย ไปมิดจ้อยมาลาปล่อยไกลหนี คำวจีเคยหวาน ล่วงนานมันล้ม
ขมเอ้ยขม ขมเอ้ยขม หละเจ้าผู่ขมหมากเดื่อ ย่านเขาเฟื่อแล้วอ้าย
บ่มาใกล้หน่ายแหนง
หรือว่าแกล้ง กันน้อพี่คนไกล
น้ำตาไหลซอมทาง บ่าวพี่ชายบ่มาพ้อ บ่าวพี่ชายบ่มาพ้อ
