ใครๆก็ต้องดิ้นรน ไม่ว่าจะรวยหรือว่าจะจน
ในโลกที่มันนั้นมืดมน จะวอนให้ใครมาเห็นใจ
ต้องเหลือคนเดียวบนดินไม่นานอีกเดี๋ยว เดี๋ยวมันก็ชิน
โลกนี้ไม่เคยwin-winอ่อนแอก็แพ้ไป
บางทีก็เหมือนอยู่ท่ามกลางม่านหมอก
กอดตัวเองเอาไว้ถึงไม่มีใครให้กอด
ไม่มีใครก็ไม่เป็นไร ปลอบใจตัวเองไม่เป็นไร....
ทางของเรา เราเดินคนเดียวก็พอ
บังเอิญว่าฉันก็ไม่นิยมเท่าไหร่จะรอให้ใครมารัก รอให้ใครเห็นใจ
วันนี้ถึงแม้ต้องเหน็บหนาว ต้องเดินคนเดียว ต้องปวดร้าว
ก็ยังดีกว่านอนรอ ให้โชคชะตามาเห็นใจ
ทนไม่ไหวก็ต้องทน เหงาแค่ไหนต้องทน
เหลือคนเดียวก็ต้องทน ทนมันเข้าไป
กูในวันนี้ต้องเข้มแข็ง ในโลกที่สิ้นแสง
ตะเกียดตะกายจนสิ้นแรง
ถ้าหลับลงไปพร้อมกับใจตัวเอง ก็ดี
และมันไม่มีหรอกคำวิงวอนชั้นดี
และแม้ว่าจะไม่สนนํ้าตาก็ยังไหลอย่างฝน
คิดว่าแค่ต้องทนสักวันคงชํ่าชอง
โดนแทงมาตั้งกี่แผลเคยคิดว่าเขาแคร์
ลืมไปว่าพวกขี้แพ้มีสิทธิ์อะไรให้เขามอง
บางทีไม่ไหว ยังยืนยิ้มออก
ให้ทรมานแค่ไหนฉันก็ไม่เคยร้องบอก
เขาว่าถ้าเราจริงนั้นจังจะได้เจอคนที่เขาจริงใจ
แล้วนี่อะไรกูเมาคนเดียวทุกที
บังเอิญว่าฉันก็ไม่นิยมเท่าไหร่ จะรอให้ใครมารัก รอให้ใครเห็นใจ
วันนี้ถึงแม้ต้องเหน็บหนาว ต้องเดินคนเดียว ต้องปวดร้าว
ก็ยังดีกว่านอนรอ ให้โชคชะตามาเห็นใจ
ทนไม่ไหวก็ต้องทน เหงาแค่ไหนต้องทน
เหลือคนเดียวก็ต้องทน ทนมันเข้าไป
กูในวันนี้ต้องเข้มแข็ง ในโลกที่สิ้นแสง
ตะเกียดตะกายจนสิ้นแรง
ถ้าหลับลงไปพร้อมกับใจตัวเอง ก็ดี
และมันไม่มีหรอกคำวิงวอนชั้นดี
เคยวาดหวังกับผู้อื่นได้คืนคือเจ็บเรือนแสน
และไม่เคยได้นอนหรอกเต็มตื่น ยิ่งพูดก็ยิ่งแค้น
ให้ใจเขาไปหมื่นไม่เคยได้คืนเลยสักแดง
วันนี้ก็เลย ก็เลยต้องเหงา
พอใครเขาดีด้วยนิดหน่อยก็ปล่อยตัวและปล่อยใจ
เลยยอมให้เขาอีกนิดหน่อย เพราะเชื่อว่ายังไหว
เขาเพียงแค่เอ่ยก็จัดให้เลยจนพอใจ....แล้วนี่เป็นไง
สุดท้ายก็ตัวคนเดียว มันก็สมควร เหลือแค่ตัวคนเดียว มันก็สมควร.......
