เชิญเธอทำร้ายฉันอีกที
ฉันอยู่ตรงนี้ถ้าต้องการ
เชิญเธอทำร้ายฉันอีกครั้ง
ให้ฉันจะ ว่ามันเจ็บ
เพียงใด เพียงใด
ให้ฉันจำ
เพียงเธอ เพียงเธอ
ไม่รักกัน
เธอคือแผล คือกระสุน เธอคือมีดเธอคือปืน
ปากเธอทำได้ทุกอย่าง พ่นนำลาย
สิ่งที่เคยผ่านเรื่องที่ดีตอนนี้ลืม
เพื่อนก็ด่าทนทำไม อยู่ทำไมให้เป็นควายวะ
ใช่ความรักทำให้ตาบอด และ แก้มตอบ
กินอะไรไม่ลง พยามจะมองหาแต่ทางออก
ให้เรื่องของเรานั้นมันได้ไปต่อ
ทั้งที่รู้อยู่ในใจว่าความเป็นจริงคือมันไม่มีหรอก
ฉันเคยเป็นความรู้สึก เป็นความรัก เป็นอ้อมกอด
แต่ตอนนี้เป็นที่ระบาย ดูคับคล้ายกับกระสอบ
ไม่มีคำว่าอ่อนโยน มีแค่หมัดแล้วก็ศอก
หายไปไหนล่ะคำบอก ที่จะรักกันตลอด
รู้ตัวว่าเป็นผู้ถูกกระทำ แต่รักทำให้ยากที่จะตัดใจจากมัน
ถ้าคิดแบบเข้าข้าง ก็คงจะดีสักวันดีครับ
คงเป็นคู่เวรคู่กรรม
เพราะใช้หัวใจกว่าสมอง แกเลยไม่แคร์
ฉันไม่ได้โง่ ฉันเพียงแค่รัก คนเดิมของแก
แกเคยเป็นโลก เป็นที่พัก เป็นทั้งหัวใจ และที่รัก
เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ก่อนที่เรื่องหมดชะงัก
เชื่อว่าข้างใน ยังมีแกยังคงอยู่ในนั้น
บันทึกของเรา เขียนยังไม่จบบรรทัด
ช่วงเรื่องแย่ๆฉันจะเว้นและก็วรรค
จำแค่รอยยิ้มนึกให้ออกนะที่รัก
เราเคยสนุกกับเต้นระบำ
แล้วอะไรเปลี่ยนแกให้ต้องมาใช้กำลัง
ใคร ใครก็บอกว่าแฟนมึงมันระยำ
เห็นมาทั้งชีวิตแย่กว่าสัตว์ก็มีมัน
กูเพียงแค่หวังให้มันดีสักวัน
หวังให้มันดีเหมือนเคย
หวังว่าคนที่มันเคยรักกัน
ความรักจะเปลี่ยนกลับให้มาเป็นเหมือนเดิม
เพราะหลังจากนี้ มึงจะไม่เจอใครอีก
คนที่ทน เจ็บได้มากเท่านี้ มันจะไม่มีมาอีก
ที่กูอยู่ตรงนี้ ยอมโดน ด่า โดน ถีบ
เพราะถ้าเมื่อไหร่กูหายไป มึงจะไม่เหลือใครอีก. . .เลย