ดอกไม้วัยชรา
เหี่ยวเฉาอาจเพราะเหงาเกินไป
เธอยังรอการตัดสินใจ
เธอยังรอใครมาสูดดมเกสร
เธอร่วงโรยตามเวลา
ได้แต่มองการพัดพรากจาก
เธอวิงวอนด้วยสายตา
อยู่เคียงตรงนี้ก่อน ยามนอนฉันคอย
มองเจ้าหลับไหล
เคยวาดฝันแสนไกลเมื่อยังน้อย
เจ้า เป็นดั่งดอกไม้เปล่งประกาย
เธอมองดูและคอยส่งรอยยิ้มมา
ยังเวลาที่ต้องพรากความหนุ่มสาว
ฉันและเธอต่างกัน ต่างแค่เพียงเวลา
จะไม่มีคำเอ่ยลา ไม่มีแม้แลมอง
ฉันและเธอต่างกัน ต่างแค่เพียงเวลา
เมื่อร่างของฉันสลายคงกลายเป็นดาวในนิทาน
ของเธอ...
