เก็บเอามาคิดว่ามีสัญญาณบางอย่างเข้ามาตรงตรง
เปลี่ยนแปลงชีวิตแค่เพียงหัวใจดวงเดียวที่เธอได้ส่ง
ตื่นมาตีสามกับร้อยคำถามที่คิดฉันเลยไปไกล
จันทร์ที่จะถึงสุดแสนเบื่อหน่ายกลับกลายเป็นวันที่รอ
* อาจได้พูดคุย หรือเพียงแค่ทักทาย เรานั้นเข้าใจ แต่คงเปิดเผยไม่ได้
หากได้มองตา ก็กลัวจะเผลอไป กับสิ่งที่หัวใจ มันปิดบังไว้ไม่ไหว
** แม้ทุกครั้งยังต้องซ่อนความจริงข้างในนี้ กี่วิธีจะยอมแค่ได้อยู่ใกล้
ความทรงจำที่เราเคยมีในโลกใบนั้น อย่าลบมันยังคงเป็นไปได้ไหม
ได้แต่แอบยิ้มเวลาที่เธอมีวันที่ดีที่สุด
ไม่เคยจะรู้จนมองภาพเธอและปล่อยน้ำตาไม่หยุด
ตื่นมาตีสองนั่งเขียนทำนองคำร้องขึ้นมาระบาย
ในวันพรุ่งนี้อาจพบเจอกันก็ยังหวังว่าจะไม่เป็นไร
( * , ** )
หวังตรงกลางแค่พอให้เราได้หายใจ จะไม่มีใครเข้ามาระหว่างเราใช่ไหม
ก็แค่ลืมไปว่าเค้าคนนั้นอยู่อีกข้าง ที่ใกล้กว่าฉัน
ทั้งที่รู้และก็เข้าใจเราเป็นเพียงอะไร แต่น้ำตายังยอมรับมันไม่ได้
และทุกครั้งที่ต้องข้ามคืนวันอันเดียวดาย อยากพบเธอมันคงไม่ผิดใช่ไหม
(กี่วิธีให้มันเป็นไปได้ไหม) (มันคงไม่ผิดใช่ไหม)
