บทเรียนที่เจ้าสอน เจ็บลึกเกินสิทน
เผชิญกับความมืดมน โดดเดี่ยว
อยู่กับความเหน็บหนาว เปล่าเปลี่ยว
ทุกเสี้ยวเวลา ความสุขบ่เคยมี
อเวจีที่อ้ายเจอ ยากที่เธอจะเข้าใจ
กลับมาฮักวันที่สาย เฮ็ดได้มากแค่ตามตื้อ
กลับมาฮักกลับมาง้อ ตอนที่เขานั้นปล่อยมือ
เป็นบทเรียนสิบ่ถือ สิทานให้หมามันไป
ไม่ใช่ที่รองรับ อารมณ์อีกต่อไป
ที่สิกลับมาง้อมาฮักตอนใด๋ ตามใจได้
อ้ายไม่ใช่ที่พัก ค้างแรมแค่เพียงข้ามคืน
ตื่นมาพรุ่งนี้ความฮักก็เหลือ เพียงความช้ำ
อ้ายบ่ได้เข้มแข็ง มากพอสิทนรับกรรม
รับมือกับความเจ็บช้ำ ขั้นอวีจี
บทเรียนที่เธอสอน ได้กลับย้อนคืน
คงไม่มีที่ยืน ที่เก่า
จบไปนานแล้ว คำว่าฮักเฮา
ควายให้เจ้าสวมเขา คงไม่มี
อเวจีที่อ้ายเจอ ยากที่เธอจะเข้าใจ
กลับมาฮักวันที่สาย เฮ็ดได้มากแค่ตามตื้อ
กลับมาฮักกลับมาง้อ ตอนที่เขานั้นปล่อยมือ
เป็นบทเรียนสิบ่ถือ สิทานให้หมามันไป
ไม่ใช่ที่รองรับ อารมณ์อีกต่อไป
ที่สิกลับมาง้อมาฮักตอนใด๋ ตามใจได้
อ้ายไม่ใช่ที่พัก ค้างแรมแค่เพียงข้ามคืน
ตื่นมาพรุ่งนี้ความฮักก็เหลือ เพียงความช้ำ
อ้ายบ่ได้เข้มแข็ง มากพอสิทนรับกรรม
รับมือกับความเจ็บช้ำ ขั้นอวีจี
อเวจีที่อ้ายเจอ ยากที่เธอจะเข้าใจ
กลับมาฮักวันที่สาย เฮ็ดได้มากแค่ตามตื้อ
กลับมาฮักกลับมาง้อ ตอนที่เขานั้นปล่อยมือ
เป็นบทเรียนสิบ่ถือ สิทานให้หมามันไป
ไม่ใช่ที่รองรับ อารมณ์อีกต่อไป
ที่สิกลับมาง้อมาฮักตอนใด๋ ตามใจได้
อ้ายไม่ใช่ที่พัก ค้างแรมแค่เพียงข้ามคืน
ตื่นมาพรุ่งนี้ความฮักก็เหลือ เพียงความช้ำ
อ้ายบ่ได้เข้มแข็ง มากพอสิทนรับกรรม
รับมือกับความเจ็บช้ำ ขั้นอวีจี
