* อยากจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ อยากจะข่มตานอนโดยไม่กังวล
อยากจะมีเวลาให้ได้ค้นหาตัวตน ให้ฉันมีชีวิตที่กำหนดเอง
อยากจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ อยากจะข่มตานอนโดยไม่กังวล
อยากให้รัฐบาลเห็นค่าของคน เอาชนะความจนด้วยรัฐสวัสดิการ
พ่อแม่ของฉันทำงานหาเงินไม่เคยเว้นวัน โดยหวังว่าฉันจะมีชีวิตที่ดีกว่าเขา
ให้ฉันได้เล่าเรียนทั้งที่ค่าเทอมแทบจ่ายไม่ไหว ต่อให้ล้มลงเจ็บป่วยเมื่อใดยังคงต้องฝืนหาเงิน
ถูกกดดันให้รับราชการ ทั้งที่ยังหาตัวเองไม่เจอ ทำได้แค่เพียงเออออเบลอๆ ไม่อยากให้เขาผิดหวัง
สมัครเข้าเรียนในมหาลัย ผ่านไปสองปีเพิ่งจะรู้ตัว ว่าที่จริงแล้วอยากทำอะไรไม่อยากเป็นข้าราชการ
จึงตกนรกระหว่างที่เรียนอยู่ แต่พ่อแม่ไม่เคยรู้ คิดว่าอยากจะลาออก แต่ก็ยังไม่กล้าพอ
ทำได้แค่ต้องเรียนต่อ เรียนต่อไป
( * )
วันเวลาผ่านไปกับการอดทน ร่ำเรียนเพื่อปริญญา แม้ว่าไม่ได้อยากรู้ วิชา
พอวันหนึ่งรวบรวมกำลังความฝัน เล่าให้พ่อแม่ฟัง ถึงหนทางที่ฉันเลือกเอง
แม่ยืนยันให้รับราชการ ถ้าแม่ป่วยแล้วจะทำยังไง ถ้าแม่ล้มลงลูกจ่ายไม่ไหว หรือปล่อยให้แม่ต้องตาย
พ่อตอกย้ำว่าชีวิตคนจน ต่อให้ขยันก็ยังต้องจน มันมีชนชั้นนำไม่กี่คน ผูกขาดภาษีของเรา
ถ้าหากวันหนึ่งพ่อแก่ตัวลูกก็ดันมาตกงาน ก็ได้แค่หวังเบี้ยชราแค่ 600
ประชาชนไทยมันไม่มีสวัสดิการลูกต้องรับราชการ
( * )
