ห่างกันบ่เถิ่งวา เหมือนดั่งฟ้ากับดาว แต่ความจริงสองเฮา เหินห่างเป็นพันปีแสง
มีบางสิ่งกลั้นกลาง มีบางอย่างแยกแบ่ง ยิ่งฝืนก็ยิ่งอ่อนแฮง สุดท้ายก็ต้องปล่อยวาง
ฮักนั้นยังงดงาม เป็นต่างเพียงสองเฮาคน อย่าโทษฟ้าโทษฝน อย่าโทษวันเวลา
ในระหว่างสองเฮา คำว่าฮักเท่ากับปัญหา อย่าฝืนให้เสียเวลา ปล่อยให้โชคชะตาพาไป
* จากนี้ ต้องเหมือนอยู่คนละโลกกัน ทั้งที่เฮาสอง ห่างกันแต่เพียงเอื้อมมือ
อยากไขว่คว้า เหนี่ยวโน้มถ่วงดึงเจ้าคืนมา เจ้าก็เหมือนดั่งสายลม พัดให้ฮู้สึกดี แล้วจากไป
ไกลแสนไกล
ข่อยจะขอ ห่วงเจ้าจากที่ไกลไกล เมื่อยามที่เจ้าสุขใจ มีคนหนึ่งคน เฝ้าคอยยิ้มตาม
จะบ่ขอ รบกวนให้เจ้าลำบากใจ ขออยู่ในที่แสนไกล สุขทุกข์จะคอยเฝ้าไถ่ถาม
เพียงผ่านสายลม
( * )
