มีตำนานบทนึง เขาเล่ากันมาตั้งนาน เรื่องพระอาจารย์รูปหนึ่งชื่อว่าเค็ม
ชื่อเสียงของท่านโด่งดัง ฉันจึงมาเล่าให้ฟัง ก็หวังว่าทุกคนจะถูกใจ
มีกองไฟหนึ่งกอง ด้านยาวประมาณแปดเมตร เร่าร้อนเชื้อเชิญดึงดูดให้เข้าไป
ผู้คนก็เริ่มอยากชม ท่านจึงกุมมือพนม ให้สมกับที่ได้บวชเรียนวิชา
* ท่านสวดเบาๆไม่ค่อยดัง พุทธังอาราธนานัง ธรรมอาราธนานัง สังฆังอาราธนานัง
** ก้าวแรกเหยียบลงบนกองไฟ หัวใจยังหวั่นๆ จะถอยก็คงไม่ทันยังไงก็ต้องลอง
ก้าวสองไฟไหม้สบง ดูแล้วคงจะปางตาย สุดท้ายแล้วพระก็ตายอยู่ดี
จบแล้วนิทานเรื่องนี้ สอนเราให้ได้เข้าใจ ว่ารักก็เหมือนเปลวไฟที่ร้อนแรง
หากเราไม่ได้เรียนรู้ รักคนที่ไม่เข้าใจ ก็เหมือนเดินเข้ากองไฟอยู่ดี
( * , ** )
ตั้งนะโม ตัสสะ แล้วภะคะวะโต อุทาหรณ์สอนใจไอ้พวกที่ชอบโชว์
คิดว่าแน่คิดว่าเจ๋งแล้วมึงเป็นใคร ก็แค่คนธรรมดาแต่เสือกห้าวเล่นบนกองไฟ
ก็เหมือนความรัก มึงอาจจะมองว่าฟรุ้งฟริ้ง แต่เค้าไม่รัก สุดท้ายยังไงก็โดนทิ้ง
ก็ตอนเด็กๆแม่สอนเสือกไม่เข้าใจ โตมาเลยเจ็บช้ำ ทนทุกข์เพราะเล่นกับกองไฟ
( ** )
สุดท้ายจึงได้เรียนรู้ ทุกเรื่องไม่แน่นอน ชีวิตไม่ใช่ละคร ไม่เคยจะง่ายดาย
หากเค้าไม่รักอย่าฝืน ก็แค่เดินมาเดียวดาย สุดท้ายจะได้ไม่ตายเหมือนปู่เค็ม
เพราะปาฏิหาริย์บางครั้งไม่เคยมีอยู่จริง เหมือนเธอกับฉันที่ไม่มีวันมีอยู่จริง
