นานมาแล้วมีเรือหนึ่งลำ ที่ลอยแล่นนำอยู่เหนือใครๆ
คลื่นถ่าโถม กลางท้องทะเลกว้างใหญ่
ชนกับทุ่นเบาๆเท่านั้น ไกลเกินผู้ใด จะรู้ทัน
เจ้าของเรือพลันเบนหัวเรือเข้าฝั่ง
กางใบเรือแล่นไปกับลม เป็นเวลาที่แสนสำราญ
วางปัญหา ภาระเอาไว้ชั่วคราว
แล่นและพลิ้วไปตามแรงลม เพียงพอแล้วให้ใจสุขสม
คลื่นจะสูงสักเท่าไหร่ไม่ครั่นคร้าม
(*) เจ้าเรือใบ(จง)(จะ)พาแล่นไป เกาะในฝันเกาะนั้นแสนไกล ที่ที่มีดอกไม้ ห่างไกลจากความกังวล
แว่วคำหวานในคืนไร้จันทร์ ผ่านลมหนาวเป็นพรของปีใหม่ สายลมพาพัดไป กางใบเรือแล่นไป
จากทะเลไปจนยอดดอย คงทำงานไม่เว้นละวัน เรือลำนั้น เฝ้าฝันเจ้าของย้อนมา
อยากเจอคลื่นทะเลอีกครั้ง พาเจ้าของไปดังใจหวัง วางภาระหนักหนาทั้งหลายลงชั่วกาล
(*)
(*)(*)
สถิตในใจนิรันดร์ Till Fade...
