ก่อนตะวัน ลับแนวเหลี่ยมภูผา หมอกจางตา ฟ้าร่วมกันท้าทาย
ขุนเขายิ่งใหญ่ ทางเดินห่างลับไกล บุกเดินไปไม่เคยหวั่น
* เขาสูงล้ำค้ำฟ้าตระหง่าน เหล่าภัยพาล คืบคลานเป็นเงา
ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยอดเขายังห่าง อยู่บนทาง นึกหวั่น นึกพรั่น ความหนาว
(*)
เปรียบคนเรา เหมือนดั่งขึ้นภูเขา ฝ่าไปเอา หมายตัวเราก้าวไกล
สูงๆขึ้นไป ใครจะอยู่ข้างเรา กิเลสยุเย้าให้ปีนป่าย
ไร้มิตรแท้ ถึงแม้ยิ่งใหญ่ ใหญ่เกินไป ไม่มีใครเอา
ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยิ่งเหงายิ่งห่าง อยู่บนทาง นึกหวั่น นึกพรั่น ความหนาว
