จำไม่ได้ ว่ารักแท้เป็นยังไงผมจำไม่ได้
ว่าหน้าแม่เป็นยังไง ยิ่งจำไม่ได้
อาจเพราะผมเด็กเกินไป
แต่ที่จำได้ คือตอนที่เขาเดินไป
ไม่ว่าจะกิน ไม่ว่าจะนอน ไม่ว่าจะหลับหรือลืมตา
ทุกวันยังคิดในใจเสมอ สักวันแม่ต้องหวนคืนมา
ทุกๆ วันแม่จะไปโรงเรียนได้ไง
ในใจมันเจ็บและปวดร้าว ไม่รู้จะกราบเท้าใคร
โลกนี้คงไม่มีความจริงใจ ผมทำผิดอะไร
ทำไมถึงโยนทิ้งไป
ในทุกๆ คืนจ้องข่มตาเพื่อจะนอนให้หลับ
วันที่ผมหกล้ม ไม่มีมือใครให้จับ
ไม่มีใครสอนปั่นจักรยาน
ไม่เคยมีใครมาเล่านิทาน
และยังคงคิดถึงเรื่องวันวาน
มันเหมือนเพิ่งผ่านไปได้ไม่นาน
ไม่รู้อะไรทำให้พ่อแม่ไม่ทน
ถ้าผมผิดผมขอโทษ
สัญญาว่าจะไม่ซน
ถ้าพรุ่งนี้ อาจมีอะไรหายไป
แต่พรุ่งนี้ เธอยังมีลมหายใจ
ทุกรอยน้ำตา ของเธอมีค่า
มันทำให้รู้ว่าเธอมีหัวใจ
ถ้าพรุ่งนี้ อาจมีบางคนหายไป
แต่อย่าคิด ว่าเธอนั้นไม่เหลือใคร
ทุกวันพรุ่งนี้ ชีวิตจะเริ่มใหม่
เธอจะพบกับความรัก
พร้อมจะจับมือ เธอผ่านไป
แค่ใครสักคน ยังคงรอแค่ใครสักคน
ไม่สนว่าเราเคยเป็นใคร ในวันที่ฟ้าไม่เป็นใจ
มายืนข้างๆ จับมือ กอดเราอย่างเต็มใจ
กระซิบเบาๆ ลืมเรื่องร้ายๆ เพราะมันไม่เป็นไร
เดี๋ยวก็ผ่านไป ทุกๆ อย่างก็ผ่านไป
ทุกเรื่องยากๆ ทุกเรื่องแย่ๆ พร้อมจะยืนเคียงข้างกาย
ไม่ต้องเลิศเลอหรือเพอร์เฟ็กต์ ขอเพียงแค่รักและเข้าใจ
ใครสักคนที่เหมือนกับแม่ ที่จะจับมือฉันก้าวไป
ถ้าพรุ่งนี้ อาจมีอะไรหายไป
แต่พรุ่งนี้ เธอยังมีลมหายใจ (ยังคงหายใจ)
ทุกรอยน้ำตา ของเธอมีค่า
มันทำให้รู้ว่าเธอมีหัวใจ (ยังคงเต้นอยู่)
ถ้าพรุ่งนี้ อาจมีบางคนหายไป (อย่าไปสน)
แต่อย่าคิด ว่าเธอนั้นไม่เหลือใคร (ยังต้องไปต่อ)
ทุกวันพรุ่งนี้ ชีวิตจะเริ่มใหม่
เธอจะพบกับความรัก
พร้อมจะจับมือ เธอผ่านไป
พร้อมจะจับมือ เธอผ่านไป
ใครสักคนที่เหมือนกับแม่ ที่จะจับมือฉันก้าวไป
ความรักจะจับมือ เธอผ่านไป
