ฉันเมามัว ลุ่มหลงกับสิ่งร้าย หลายอย่างมากมายในสังคมที่อ่อนไหว
ทั้งสิ่งเสพย์ติด ทั้งเรื่องความรักคละกันไป ยังอีกมากมายในสังคม ที่มายา
คืนวันผันแปรให้ตัวฉัน นั้นเปลี่ยนไป เพราะฉันนั้นคงยังแพ้ใจ ไร้เดียงสา
เพื่อนฝูงมากมายแต่ละวันเดินเข้ามา สุรากัญชาน้ำตา แม่รินไหล
สุขเอ๋ย...ฉันสุขใจ เมื่อได้เสพมันเข้าไป จะมรอะไรจะสุขปานนี้
ปวดเอ๋ย....แม่ปวดใจ เมื่อเห็นลูกน้อยกลอยใจ ทุรนทุรายในวันที่เขาหมดยา
นับจากวันนี้เจ้าจงหยุด ได้ไหม แม่นั้นพูดไปทั้งที่ใจยังอ่อนล้า
แม่นั่งลูบหลังน้ำคำปะปนกับน้ำตา ลูกให้สัญญาไม่มีวันกลับมาแพ้ใจ
