เพลงนี้เขียนจากพื้นที่ไร้หญ้า
เขียนจากฟ้าที่ไร้ซึ่งฝุ่น
เขียนจากแดนที่เป็นดินแดนของทรชน
เขียนจากคนที่ทรมาน
ในวันที่ศาลเบิกตัวฝากขัง
ยังคงมีความหวังของคนทุกข์ทน
แต่ยังแว่วได้ยินเสียง
โซ่ตรวนของเพื่อนบางคน
จึงย้อนมองดูตนเราก็ทุกข์ทนไม่ต่างไป
เสียงตรวนมันดัง ฟาดฟันหัวใจ
อยากจะออกไปแต่ยังไม่ถึงเวลา
ยังคงเฝ้าคอยนับ ทุกวันคืน วินาทีผ่านมา
ว่าใครจะพา ฉันออกไปที
อยู่ในกรงขัง มีเครื่องพันธนาการ
มันคิดถึงบ้าน ฉันอยู่มานานเต็มที
ยังคงบอกกับตัวเราเอง
ว่าสักวัน เรานั้นจะมี อิสระเสรี
เป็นวันที่เราได้ออกไป
เสียงตรวนมันดัง ฟาดฟันหัวใจ
อยากจะออกไปแต่ยังไม่ถึงเวลา
ยังคงเฝ้าคอยนับ ทุกวันคืน วินาทีผ่านมา
ว่าใครจะพา ฉันออกไปที
เสียงโซ่มันดัง ฟาดฟันหัวใจ
อยากจะออกไปแต่ยังไม่ถึงเวลา
ยังคงเฝ้าคอยนับ ทุกวันคืน วินาทีผ่านมา
ว่าใครจะพา ฉันออกไปที
อยู่ในกรงขัง มีเครื่องพันธนาการ
มันคิดถึงบ้าน ฉันอยู่มานานเต็มที
ยังคงบอกกับตัวเราเอง
ว่าสักวัน เรานั้นจะมี อิสระเสรี
เป็นวันที่เราได้ออกไป
ยังคงบอกกับตัวเราเอง
ว่าสักวัน เรานั้นจะมี อิสระเสรี
เป็นวันที่เราได้หลบบ้าน
